Lydmor - Capacity

HFN Music

Met Jenny Rossander hebben we een af-aan-relatie, sinds we de Deense aan het werk zagen op Vestrock en dat is na deze plaat niet anders.

In 2018 bracht Rossander als Lydmor de plaat ‘I Told You I’ld Tell Them Your Story’ uit, een album waarop ze haar tijd in Shanghai koppelde aan typische kille elektronica. Dat leverde enkele topsingles op als Killing Time en Claudia die haar tot op de hoogte van Chvrches tilde. Eind vorig jaar bezocht ze die plaat nog een keer uit, maar liet ze de bonkende beats en glitchy synths achterwege in het voordeel van het strijkerstrio WHO KILLED BAMBI. Het bleef helaas bij één single, het bloedmooie Shanghai Roar.

Rossander had immers ondertussen al een andere reis gemaakt. Niet naar één of ander exotisch oosters land, maar wel diep in zichzelf. Het resultaat is deze plaat, die eigenlijk vorig jaar al moest uitkomen en ons in veertien tracks langs allerlei bochten meeneemt in de belevingswereld van de artieste en waarin de grens tussen realiteit en fictie, tussen droom en reflectie, tussen schuld en bevrijding en tussen kracht en zwakte vaak niet meer dan een sluier is.

Centraal in het verhaal van ‘Capacity’ staat het mysterieuze Leopold Hotel, dat bezongen wordt in single Nevada, een duet met Eivør van de Faroereilanden. Het is de eenentwintigsteëeuwse tegenhanger van Hotel California van The Eagles dat ergens midden in de Nevada-woestijn staat en waar iets fataals gebeurt. Wat precies, blijft onduidelijk, maar het is even groots als dreigend en de neonreclames in de slotsong Hotel Ads kunnen net zo goed waarschuwende knipperlichten zijn.

Een waarschuwing waarvoor? Misschien wel om de boot niet te missen van de nieuwe seksuele revolutie die de wereld doormaakt. Eentje waarin ons vermogen (onze capaciteit) tot aanpassen misschien wel zal bepalen of we ons nog op onze plek zullen weten in een wereld waarin gender fluïde werd, relaties vormen aannemen die we nooit voor mogelijk hielden en seksualiteit heel sterk verbonden wordt met emotionele intelligentie.

Een duidelijk antwoord biedt Lydmor nergens, maar ze weet deze thema's wel aan te raken op heel verschillende manieren. Naast bonkende, overweldigende nummers als Someone We Used To Love en Go Slow But Go vind je hier ook een kwetsbaar pareltje als Emma Spins en een traag brandend, dreigend LSD Heart. Experiment wisselt af met pure popmagie, soms zelfs in één en dezelfde song (The Gadget Song).

Naast eerder vernoemd hotel is er ook het weerkerende personage Amanda, die een verpersoonlijking lijkt van de woke-generatie. Zij komt al eens aan bod in de openingssong en even over halfweg duik je midden in de nachtmerrie waarin ze sterft om dan wakker te worden. De droom doet denken aan de verschrikkelijke beelden uit de Bataclan, maar is waarschijnlijk een metafoor. Waarvoor? Dat laten we aan je eigen interpretatie over.

U merkt het, dit is geen elektropopalbum van dertien in een dozijn. Het is een conceptalbum waarin Rossander een aantal heel persoonlijke inzichten en gevoelens uit. Dat is zeker en vast moedig, maar is het labyrint niet te verwarrend? Wij waren alvast af en toe volledig het noorden kwijt.

Misschien dat we tegen 10 november de raadsels ontrafeld hebben. Dan komt Lydmor naar De Casino in Sint-Niklaas samen met onze eigen Compact Disk Dummies.  En wie weet lopen we daar ook Hendrik Willemyns en John Roan tegen het lijf, want mocht je je al heel de tijd afvragen waar je die stem van kent, Lydmor zong mee op Temul (Lie Low).