LOMA - How Will I Live Without A Body?

Sub Pop Records

“Rust in vrede”, zeggen we, als iemand overlijdt. Het gezegde is ook van toepassing op het derde album van deze band.

De schaduw van de dood hangt immers over dit album als een nevel boven een kerkhof in een dal tussen zacht glooiende heuvels waarvan de top al in de zon ligt. En toch is het de wederopstanding van Loma, vier jaar na ‘Don’t Shy Away’, de plaat waarmee ze niet tourden. Daar had corona niet eens veel mee te maken, wel het feit dat Emily Cross, Jonathan Meiburg en Dan Duszynski, de drie leden, elk op een ander continent leefden. Dat betekende trouwens zelfs bijna het einde van de band, maar Cross wist de twee heren toch naar Dorset te lokken, naar het kleine stenen huisje waar ooit lijkkisten werden gemaakt en Cross werkt als stervensbegeleidster. Ze gebruikten zelfs een doodskist, gewoven uit wilgentakken, als opnamecabine voor de zang.

Het uitgangspunt (enkele songs die ze na de pandemie tijdens een korte sessie in Texas opnamen) sneuvelde grotendeels en nieuwe ideeën, geïnspireerd door de omgeving, liepen uit in nieuwe songs. Ook Laurie Anderson was een inspiratie. Meiburg stuurde en foto uit een boek waaraan hij werkt in een AI-chatbot, gebaseerd op het werk van Anderson en die antwoordde met twee betoverende gedichten. De albumtitel werd uit één van die gedichten geplukt.

En dan is er nog het artwork van de plaat. Dat is geïnspireerd op veenlijken. Lisa Cline, die ook al eerder werkte voor Loma, liet zich inspireren door dit verschijnsel waarbij mensen, die in veenmoerassen stierven, mooi geconserveerd bleven en vaak, omringd door geschenken, na duizenden jaren werden teruggevonden. Bent u al een beetje in de sfeer? Zoniet doet de onderkoelde stem van Cross dat wel, wanneer die je toepasselijk welkom heet in opener Please Come In (en later ook nog eens in Broken Doorbell). Dat brengt ons meteen bij één van de kenmerken van de plaat: sommige zinnen, ideeën en thema’s komen terug. Dat zorgt voor een sterke cohesie, ook al is er een verschil tussen de eerste plaathelft en de tweede.

De eerste helft kenmerkt zich door een onderhuidse rusteloosheid, terwijl de tweede, die start na hoogtepunt How It Starts, eerder berustend en zelfs een tikkeltje hoopvol klinkt. Alsof er echt leven is na de dood. “This is how it starts to move again”, zingt Cross in How It Starts en het inzicht dat het leven als een spiraal verloopt (zie ook weer het artwork), lijkt de rust te brengen die spreekt uit songs als A Steady Mind, het tweede hoogtepunt Pink Sky - die rietblazers! - en Affinity, de tweede song gebaseerd op voornoemde gedichten en waaruit de albumtitel komt.

De plaat wordt heel teder neergelegd met het korte Turnaround waarin de eeuwigdurende cyclus van het leven bezongen wordt over zacht getokkel. “Walk into the darkness / don’t turn around”, klinkt het. Alsof Cross afscheid neemt en dan de microfoon neerlegt. Wij blijven achter in verpletterende stilte.