Loek Van den Berg Quintet - Seafarer

5ive Roses Press

Na de wegen met vaste voet verkend te hebben, gaat het Loek Van den Berg Quintet de zeeën op. Niet altijd blijft het daar rustig. Evengoed durven de golven al eens over de rand van de boot te slaan.

Dat het net Hollanders zijn die met een album als 'Seafarer' boven water (pun intended) komen, mag niet verwonderen. Historisch gezien is water voor Nederland belangrijk. Van huize uit zijn onze noorderburen zeevaarders, “seafarers” dus. En daar kom je dus ook als muzikant duidelijk niet onderuit.

Intussen hebben we deze plaat al meermaals gespeeld en eigenlijk hebben we nog nooit de neiging gehad om de stop-knop op te zoeken. Da's al een goed begin. Maar er is uiteraard veel meer. Dat begint al bij de opener Seafarer Pt. 1, dat door de piano klaterend wordt geopend, waarna de rest van het kwintet elk zijn beekje eraan toevoegt tot de saxofoon zich helemaal mag uitleven. Zie het als uitkijken vanuit het kraaiennest en genieten van het uitzicht over de eindeloze oceaan. Daar krijg je toch nooit genoeg van.

Maar een zee is wispelturig en onvoorspelbaar, net als deze plaat. De schuimkoppen komen in Pt. 2 van dat nummer toch al regelmatig boven de rand van de boot uit, zelfs al probeert de piano hier en daar nog olie op de golven te gooien. Hier is het de trompet die de vlag hijst en met alle aandacht gaat lopen. De dreiging wordt steeds meer opgebouwd. Het hart klopt sneller. Als dat maar goed komt.

Het valt steeds weer op dat elk van de bandleden zich nergens voor moet inhouden. In elk nummer krijgt elk instrument (en dus ook de bijhorende muzikant) zijn kans om te schitteren. Alleen valt dat niet altijd zo op. De bas mag zijn ding doen in het meest vrolijke nummer van de plaat Bodrum Bolero. De piano deed dat al helemaal bij aanvang van de plaat en iets verder in Attic Views. De drums dragen altijd het ritmische geheel en uiteraard zijn de blazers erg belangrijk.

Graag breken we, zonder afbreuk te doen aan de andere songs, ook nog een lans voor de machtige afsluiter Languages Of The Unheard, die je meevoert over een eerder kalme zee, waarop je eeuwig kan blijven ronddobberen. De tristesse is hier onmiskenbaar, maar zonder dat je er depressief van wordt. Eerder biedt de track troost in donkere dagen. Net zoals muziek dat eigenlijk hoort te doen.

Daarmee wordt een album afgesloten, waarmee je allerlei emoties hebt doorzwommen. Soms is het heftig, soms is het kalmerend of soelaas biedend, altijd is het mooi.