Loek Van den Berg Quintet - Wayfarer

ZenneZ Records

Voor u deze recensie verder leest, eerst toch even stellen: wij zijn geen jazzkenners, maar appreciëren wel al eens een plaatje uit dat genre. Dus wagen we ons aan deze release van het Loek Van den Berg Quintet. Lezen doet u op eigen risico.

Komt daar ook nog eens bij: wij zijn niet zo'n videokijkers. Maar de prachtig geanimeerde video, die bij het titelnummer van deze plaat hoort, daar konden we niet omheen. Uiteindelijk was het die waardoor onze aandacht getrokken werd. Toen het album dan in de brievenbus viel en het schijfje de speler in ging, stelden we vast dat dit soort laatavondjazz ons eigenlijk tot rust brengt. Niet dat dat voor iedereen geldt. Want bepaalde huisgenoten liepen er soms de muren van op. Kan ook wel zijn dat we het plaatje net iets te vaak hebben gespeeld.

Maar genoeg rond de pot gedraaid, nu nog onder woorden brengen waarom wij geprikkeld werden door deze release van Loek Van den Berg, saxofonist, docent, componist en bezieler van annex deelnemer aan meer dan één jazzproject.

Laat ons beginnen met wat ons niet zo aanspreekt in deze plaat (en wel vaker in jazz): het gesoleer (onder meer in Oceanic) gaat er soms over. Dan draaien we al wel eens met de ogen. Maar even verder kan dat dan misschien weer wel in de plooi vallen. Het is met andere woorden altijd met een soort van dubbel gevoel dat we zo'n plaat beluisteren. Of misschien is het onze gespleten persoonlijkheid, die hier naar boven komt.

Desondanks blijft dat titelnummer steeds weer pakkend. De stille ingetogenheid, waarmee de muziek je oren wordt ingedruppeld, werkt zo ontspannend dat je elke keer weer je ogen erbij wil sluiten om de rest van de wereld voor even buiten te houden. Daar zijn trouwens meer dan redenen genoeg voor. De video toont bovendien aan dat je bij dit soort muziek je eigen beelden kan fantaseren.

De opener heeft datzelfde resultaat. De blazers trekken je aandacht, gepimpt met knapperige roffels en subtiel cimbaalspel. En dan is er nog die stem, die het geheel aanvult. Je bent meteen gewonnen voor de rest van de plaat.

Elk instrument krijgt ook wel ergens de aandacht die het verdient. Uiteraard zijn het de blazers, die met de meeste pluimen gaan lopen, maar in The Time Tamer mag ook de piano meer dan zomaar een zegje doen. Ook drums en bas mogen al eens het voortouw nemen. Iets dat ongetwijfeld eigen is aan het genre.

We zouden favorieten kunnen aanstippen. Dat hebben we eerder eigenlijk al gedaan, maar dat zou de andere nummers onrecht aandoen. Dan denken we aan het wispelturige van afsluiter Thought Theater of de bijna poppy ballade Don Papa.

Ach, het is allemaal een kwestie van interpretatie. Maar het mag wel gezegd worden dat het Loek Van den Berg Quintet ons met deze release voor zich gewonnen heeft. Misschien toch maar iets vaker dat genre aandurven.