Lisa Mitchell - Warriors

Pias Records

Af en toe waaien de songs van Australische zangeressen naar hier over: Kylie Minogue, Nathalie Imbruglia, Sia,… en sinds 2009 ook Lisa Mitchell, ook al is die nog altijd maar zevenentwintig.

Lisa Mitchell is “down under” al een redelijk grote naam. Ze leek voorbestemd om naamgenote Joni Mitchell (geen familie) achterna te gaan in de folk en werd ontdekt in Australia Idol 2006. Ze maakte al twee albums waarvan de eersteling, ‘Wonder’, het heel goed deed in haar thuisland, terwijl het toch opgenomen was in Engeland. Ze trok terug naar Australië waar ook de tweede ‘Bless This Mess’ het niet onaardig deed.

Op die eerste twee platen was heel wat piano en gitaar te horen, maar in 2015 mixte Seekae haar nummer Wah Ha waarop bleek dat Mitchells stem ook mooi past bij meer eigentijdse - lees elektronische - instrumenten. Ook hier scoorde ze er een bescheiden hit mee.

Dat kwam goed uit, want ondertussen werkte ze met producer Erc J Dubowski (Flume, Chet Faker, The Rubens) aan een derde plaat. Samen gooiden ze heel wat piano en gitaar uit de tracks en vervingen die door minimalistische, elektronische instrumentatie, drummachine en beats die in een loop werden gezet.

De plaat zag in het najaar van 2016 het daglicht aan de andere kant van de aarde en pas in april 2017 was Europa aan de beurt. Qua timing niet slecht, want ‘Warriors’ klinkt lichtjes als een lentebries en bevat geregeld zomers zonnige opklaringen.

Ondertussen zijn er twee singles uit de plaat getrokken die het album ook openen: The Boys beschrijft een zomerse dag samen in de auto met een paar van haar mannelijke vrienden die rouwen over een vader van een van hen. Mitchell beschrijft de vriendschap van de jongens over glimmende percussie en een luie bas. Warriors klinkt verrassend genoeg nog lomer. Dat komt omdat Mitchell daarin niet zonder enige nostalgie terugkijkt op haar jeugd op het platteland buiten Albury.

De rest van de songs lijken minder persoonlijk of meer verpakt in metaforen, maar gaan allemaal op dezelfde lichte, feeërieke toon verder, al komen er vanaf So Wild en I Remember Love wel wat donkere wolken opzetten.

Op What Is Love keert Mitchell terug naar de folkroots en wordt haar fijne stem enkel begeleid door het strummen op een akoestische gitaar, terwijl ze in Where You Are lijkt terug te grijpen naar haar andere oude liefde, de piano. Gaandeweg komen daar subtiele, hedendaagse laagjes bij en groeit het nummer uit tot de parel van de plaat.

Wat daarna komt, brengt niets beters, ook niets slechts, maar na afloop moeten we constateren dat de nummers niet echt aan de ribben zijn gaan kleven. Daarvoor klinkt Mitchell iets te fijntjes. Ook live in het voorprogramma van Bear’s Den in 2015 kon ze de aandacht niet altijd vasthouden. Desalniettemin: smaakvol plaatje.