Bear's Den - Wereldband in wording

Ancienne Belgique, Brussel, 12 oktober 2015

Het Londense trio Bear’s Den is gestaag aan een trouwe Belgische fanbasis aan het werken. Dat blijkt uit het feit dat in februari hun concert in de Botanique niet één, maar twee keer moest worden geüpgrade naar een grotere zaal. En ook op Pukkelpop hebben ze veel hartjes voor zich weten te winnen. Als exponent van dit alles was een uitverkochte AB Flex hun deel. 

Als voorprogramma kwam Lisa Mitchell, een vijfentwintigjarig meisje uit Australië, het podium op. Bij het eerste nummer had ze de aandacht van de volledige zaal meteen al vast. Met enkel een akoestische gitaar begeleidde ze haar zachthese stem in trage, minimalistische liedjes. Maar aan het gelijdelijkaan stijgende geroezemoes in de zaal was duidelijk dat ze de aandacht niet kon vast houden. Alle nummers waren onderling te inwisselbaar om te blijven boeien. Mitchell leek een beetje op het buurmeisje, dat toevallig goed kan zingen en een klein beetje met een gitaar overweg kan, maar om haar een goede act te noemen is het nog veel te vroeg.

Het contrast met Bear’s Den kon moeilijk groter zijn. Met binnenkomer Elysium was het meteen menens. Een combinatie van zware bassen en een onderbelicht podium zette het nummer kracht bij. Toen de blazers zich voegden bij het geheel, gaven we ons al over. Het komende anderhalf uur was de AB het centrum van de wereld.

De combinatie van Andrew Davie's stem en het banjogepingel van Joey Haynes werkt op plaat al zeer goed, maar live wordt daar nog een schepje bovenop gedaan. Bear’s Den bewijst dat banjo’s niet altijd snel en luid moeten zijn, maar evengoed zacht kan bespeeld worden zonder dat het country wordt.

Het trio werd bijgestaan door twee sessiemuzikanten, die respectievelijk blazers, drums, gitaar, bas, synth en wellicht nog een paar andere instrumenten voor hun rekening namen. Maar drummer Kevin Jones ging lopen met de prijs van meest  indrukwekkende muziekskills. Tijdens Don’t Let The Sun Steal You Away combineerde hij drummen met het bespelen van de bas.

Wie kwam voor een grootse show was aan het verkeerde adres. Er werd zeer zeer statisch gespeeld, maar nooit kreegen je het gevoel dat het aan iets ontbrak. Met een set, die knap was opgebouwd, was er voor elk wat wils. Zo kreeg Isaac net door die statigheid een groot dramagehalte. En dat was dan weer een pak minder bij Magdalene, dat werd onthaald als een voorzichtig hitje.

Voor Thinking Of England kregen we een les in applaudisseren, die toch moeilijker bleek dan verwacht. Maar het gaf de song een enorme sfeer. Plots werd muziek echt een collectief goed. In de set was ook plaats voor twee nieuwe nummers. Red Earth And Pouring Rain had een serieuze eightiesvibe, en Roses On A Breeze  was meesterlijk ingehouden bombast.

Nadat met Sophie - zonder versterking - duidelijk terug naar de roots werd gegaan, volgde een intens applaus. Dat het helaas ook een collectief laten-we-onze-telefoon-bovenhalen-en-het-filmen-moment was, namen we er dan maar bij. Dit trucje werd in de encore nog eens overgedaan met Bad Blood, maar deze keer midden in het publiek.

Vergelijkingen over de sound van Bear’s Den liggen voor het grijpen, waarbij  Mumford and Sons en The National wellicht het meest uitgesproken zijn. Maar wij onthouden vooral dat het Londense trio een wereldband in wording is!