Lily Kiara - Fishing In The Field

Zip Records

Ani DiFranco, Joni Mitchell, Rickie Lee Jones, Suzanne Vega… Lily Kiara zou maar wat graag in dit rijtje aanschuiven en dat is precies ook wat ze met ‘Fishing In The Field’ doet. En meer, want met de inbreng van een aantal jazzmusici neemt ze een unieke plaats in in dit rijtje vrouwelijke singer-songwriters.

De basis van Lily Kiara’s werk zijn verzorgde teksten – vaak met een sociale, empathische ondertoon – en haar prima gitaarwerk. Haar vorige albums kwamen uit op eigen label Sybil Sings waarop ze ook de muziek van haar band The River en het werk van dichter Julyen Hamilton uitbrengt. Deze plaat komt echter uit op Zip Records en dat alleen maar om goede redenen.

Kiara is een Nederlandse, maar ze studeerde en werkte telkens lange periodes in de VS waar ze vorig jaar ook rondtrok met het International Songwriters Collective. In eigen land mocht ze al openen voor Duke Garwood en Eric Anderson en nu is ze klaar om haar eigen banner te planten met dertien songs die allen uitblinken vanwege de heldere productie en melancholische, folky feel.

Inspiratie voor die dertien songs vond ze overal, van het eigen leven tot dat van een migrante uit Swaziland, Mexicaanse gelukszoekers, de Aboriginals, een asielzoeker uit Sierra Leone en folk- en blueszangeres Elizabeth Cotten.

Binnenkomer The King zuigt je meteen het album in met een meeslepend verhaal, een refrein dat meteen een plekje vindt in je brein en de trompet van Felicity Provan die rond de melodie dwarrelt en de song een heel eigen kleur geeft.

In La Bestia, genoemd naar een van de treinen waarop Mexicanen gaan liggen om zo het Beloofde Land van de VS te proberen bereiken, heeft een heel ritmische opbouw ook al speelt percussionist Michael Vatcher er niet op mee. Wel is een grote rol weggelegd voor lapsteelspeler Joost Buis, die wel vaker zijn stempel mag drukken. Op Oh Birmingham bijvoorbeeld, een ode aan Birmingham, Alabama met prachtige koperpartijen, weemoedige lapsteel en moderne, elektronische percussie.  

Van dezelfde boom komt het door Paul Pallesen met banjo opgeleukte Mama, Nobody’s Here, maar The Rain komt van een ander vaatje. Hierin horen we constant water lopen op de achtergrond en mag Michael Moore met zijn klarinet voor het eerst meedoen. Zijn inbrengt voegt meteen een extra dimensie aan de plaat toe.

Een laatste hoogtepunt vonden we in Proud/Hope over een misleide vrouw die dacht in Nederland een beter leven te vinden, maar constant vernederd wordt. Toch houdt ze haar hoofd fier rechtop en de manier waarop Lily Kiara (en op de achtergrond Provan) haar een stem geven, snijdt de luisteraar gewoon de adem af.

‘Fishing In The Fields’ heeft internationale allure en is op het vlak van singer-songwriters het beste wat we dit jaar al gehoord hebben.