Levi - Synthesis

Black Marmalade

Ouderdom. We hebben ons rot gezocht naar de manier waarop deze derde release van de Italiaanse elektronicawizard Damiano Simoncini bij ons beland is. Niet gevonden. Met slechts honderd handgemaakte cassettes te verdelen, zijn we in elk geval blij dat Levi (of platenfirma Black Marmalade) toch ook dit werk digitaal ter beschikking durven te stellen. Want dit is een leuke release die de grens van ambient, postrock en experiment opzoekt.

Een jaar geleden bracht Simoncini nog een digitale, noisy interpretatie uit van David Bowie's Heroes. Dixit: zes tergend trage, zware ambientwaveminuten vol galm die we toch even eerst nog eens wilden doorworstelen alvorens we tot deze ‘Synthesis’ kwamen en waarbij we niet verder kwamen dan “leuk” en “anders” (maar die je zonder schaamrood op de wangen ook gerust eens mag opzoeken en beluisteren).

In deze zes tracks tellende release zit gelukkig wel meer avontuur. Of zoals Levi zelf stelt: “De songs zijn ontstaan uit persoonlijke, menselijke en planetaire spanning en ze gebruiken elektronica om een emotionele weerspiegeling hiervan te maken”. Klinkt gelukkig zwaarder dan het is. Wat je krijgt, is een hybride van analoge en elektronische creaties waarin de fluit van Viola Peruzzi of de gitaar van Lorenzo Lo Vasco een goed verborgen, maar ook essentiële plek krijgen. Zweverige tracks van een viertal minuten die in hun traagheid en sonisch geheel heerlijk over je heen golven.

Soms even duister als die Bowie-song, zoals een industrieel Eurasia vol zware synths en echo, soms lichtvoetig en zweverig als een zonsopgang boven zee met fonkelende weerspiegeling op de golven (Lotus) of zelfs compleet wegdoezelend zoals de minimale drones en pulsen in afsluiter Spring Obsessions. En om het mysterie nog te vergroten, krijg je een anderhalve minuut durend fragmentarisch Intermezzo met verknipte geluiden, noten, veldopnamen. Iets en niets.

Maar wat vooral wel fijn is, is de manier waarop Levi de ambientcreaties afgewerkt heeft. De geluiden, composities en emoties kloppen. Dit is erg leuk klinkende muziek – ongedwongen en toch lekker tintelend. Een plaat die gemoedelijk en eenvoudig overkomt, maar waar zonder enige twijfel uren, dagen, weken vol experiment, verfijning en zweetdruppels aan vooraf zijn gegaan. En waar vooral ook opvalt hoe een drummer uit enkele Italiaanse postpunkbands het solowerk opvallend drumloos houdt. ‘Synthesis’ neemt je dan ook met plezier enkele keren na elkaar mee naar andere werelden. We weten nog steeds niet wie Damiano Simoncini nu in feite is, maar we zijn wel heel erg blij dat we deze muziek met jullie mogen delen en met hem mee op trip mochten.