Lambrini Girls - Who Let The Dogs Out
City Slang
Twee rebelse riot girls uit Brighton. Dat kan alleen maar het verwoestende punkduo Lambrini Girls zijn. In de slipstream van pakweg feministische poppunkband Savages, maar ook van voorbeelden Siouxsie Sioux of zelfs The Spice Girls stellen de dames zich vlijmscherp op tegenover alles wat ruikt naar fake feminisme, het mannenrijk in de muziekwereld en met uitbreiding alle giftige maatschappelijke haantjesgedrag. En dat doen ze met een fel live vuur dat deze debuutplaat lang vooruit ging.
Om maar te zeggen dat Phoebe Lunny en Lilly Macieira de nodige verwachting en aanhang creëerden in aanloop naar ‘Who Let The Dogs Out’. Een brede aanhang trouwens, want het voornaamste opzet van Lambrini Girls is een safe space te creëren voor mensen die net als zij behoren tot de queer community (de brede gendergemeenschap). Dat levert in Trumpiaanse tijden vast wel een boel extra Amerikaanse fans op.
Het gaat dus niet enkel om punk en chaos, maar vooral om de boodschap. En dan kom je met provocerende titels als Cuntology 101, Big Dick Energy of Filthy Rich Nepo Baby natuurlijk al een heel eind. Verder dan de venijnige, bitsige "working class slang language" waarin Lunny ietwat moeilijk verstaanbaar in je gezicht spuwt: “Offica, what seeeems to bee tha probleeeum?” (Bad Apple). Om maar te zeggen dat uitgeschreven songteksten best een handig hulpje zouden kunnen zijn. Dat heb je dan met digi-releases.
Daarnaast krijg je natuurlijk een spervuur van overstuurde en kortgebekte gitaarrifs, compleet in frennen geklopte drumpartijen en een genadeloze wall of sound in je smoelwerk gegooid. Tien keer op rij. Zelden langer dan drie minuten (behalve de Big Dick Energy – die lijkt iets meer aandacht te krijgen). Soms in onstilbare speedtreinvaart, maar soms ook in heuse postpunkstijl met hoekige trommels en tegendraads jankende rockgitaren of zelfs een lichte rock-’n-roll-touch (No Homo).
In elk geval zijn de songs duidelijk ondergeschikt aan de inhoud en aan het overstelpend geroep en gesneer van Lunny Girl, waardoor we regelmatig moeten denken aan oer-anarchopunkers Crass en Eve Libertine. En dat brengt ons bij het eindverdict: dat Lambrini Girls in de eerste plaats toch vooral een live band is. Tenzij je in je auto of huiskamer graag enkele vrouwelijke klappen incasseert.