Lael Neale - Altogether Stranger

Sub Pop Records

Albums waar geen echte drummer op meespeelt. We blijven er eigenlijk het liefst ver vanaf. Maar dan zet een collega een nummer in onze rubriek #MaandelijksLekkers en lees je nog eens hoe die artiest het er van afbracht op Leffingeleuren 2023 en dan geef je het toch een kans.

We houden immers ook wel van poëzie en de teksten op het album ‘Acquainted With Night’ (2021) waren om duimen en vingers van af te likken. En een zangeres met een opvallend stemgeluid wordt hier ten huize ook wel gesmaakt. Dat opvolger ‘Star Eaters Delight( (2023) de intrede betekende van meer instrumenten dan enkel de omnichord, maar inboette aan songkwaliteit, konden we haar ook nog vergeven. We houden immers ook wel van artiesten die evolueren en zichzelf niet eindeloos herhalen. Foutjes maken mag, als er maar gezocht wordt.

Met ‘Altogether Stranger’ lijkt Lael Neale haar draai gevonden te hebben. We gruwen nog altijd van die saaie ritmebox die soms wordt opgevoerd, maar er zijn prachtige teksten te vinden in de negen songs, waarvan er ook voldoende van muzikale variatie blijk geven en er zelfs een paar tussen zitten die ons naar het puntje van de stoel drijven. Producer Guy Blaeslee kreeg ook een herkansing en ditmaal verzoent hij Neales minimalisme beter met de gebruikte instrumenten als gitaar, bas, piano en Mellotron die een plaats kregen naast de omnichord, het instrument waar Neale trouw aan blijft. Het enige minpuntje is de duur van de plaat. Die blijft steken op tweeëndertig minuutjes.

In dat korte tijdsbestek maken we een muzikale wandeling doorheen L.A. en krijgen we links en rechts ook een beetje maatschappijkritiek voorgeschoteld. Zo klaagt ze de teloorgang van de aarde aan in het psychedelische West Coast-nummer All Good Things Will Come To Pass en ook in het minimalistische Sleep Through The Long Night komt het thema van milieuvervuiling aan bod in de prachtige metafoor: “Im heavy as plastic In the belly Atlantic”. Het lijkt wel alsof Neale zo snel mogelijk de stad met die hoge gebouwen en het snelle consumentisme wil ontvluchten. In het eerstgenoemde nummer klaagt ze aan dat de mensen enkel de stenen van het voetpad onder de voeten kennen. Ze kunnen niet wortelen. Zij wil de grond voelen, in het water duiken, opstijgen tot in de lucht. Ze wil ook blijven hopen dat de mens ooit terugkeert naar zichzelf zoals blijkt uit All Is Never Lost.

Het mooiste nummer van de plaat vind je halfweg met Tell Me How To Be Here, een nummer waarin ze beschrijft hoezeer ze aan het stadsleven moet wennen na drie jaar op het platteland van Virginia. We lijken wel op een nachtelijk terras te staan en de stad te overkijken, terwijl de sterren in de donkerte flikkeren. Maar ook afsluiter There From Here, met de minimalistische piano en het vogelgezang, waarin Neale daadwerkelijk vertrekt, is een parel. De sfeer wordt perfect samengevat in deze zin: “I want to go somewhere sunny and clear / But I’m sad as the last unsold souvenir.” Niets zo lekker als mooi klinkende melancholie, toch?

Lael Neale speelt op Les Nuits Botanique op 17 mei.