Ladytron - Time's Arrow
Cooking Vinyl
Natuurlijk zijn we blij met een nieuwe Ladytron-plaat. En natuurlijk verwachten we geen nieuwe dingen van dit Britse dancepopkwartet, dat hier in een schuifje bovenaan ligt. Hoewel, op de eerder somber gestemde, vier jaar oude voorganger daagde plots drummer Igor Cavalera van thrashlegende Sepultura op. Release nummer zeven is gelukkig weer heerlijk lichtvoetig, zwevend en optimistisch – bijna esotherisch. En alsof dat nog niet volstaat: op twintigjarige leeftijd heeft Ladytron ook TikTok gevonden, wat al snel een leger aan nieuwe, jonge fans opleverde.
Een beetje wazige hoes, maar veel kleurtjes, heel veel kleurtjes. Dat is wel wat anders dan vorige plaat met een grote bosbrand op de cover. Ladytron mag je categoriseren in het hokje van ijle synthpop met een beetje artificiëel verwerkte, hoge vrouwenzang. Met softe beats en lieflijke galmstemmen, maar ook met permanent aangehouden, brede harmonieuze akkoorden en arpeggio's van toetsen en ondersteunende shoegazegitaar.
‘Time’s Arrow’ hobbelt dan ook heerlijk voorbij en omarmt je als een warm bad. Met zachte bubbels in die je net tot heupwiegende bewegingen aanzetten. Met echo’s uit de jaren negentig van Pet Shop Boys, Erasure (remember them?) of natuurlijk Roxy Music, aan wie het kwartet de naam ontleende, maar dan in 2020-versie. Met meer galm en diepgaande productie. Met een snuif disco en vooral veel female smoothness. Vooral dat laatste. Je zou Helen Marnie zo willen troosten, wanneer ze hoog en fragiel het prachtige Mysery, Remember Me inzingt.
En ja, ook nu weer krijgt de vijand meer dan wapens genoeg dankzij de ietwat kunstmatige galmsound, onophoudelijke fluorescerende synth-harmonieën of eenvoudige beats in telkens zowat dezelfde downtempocategorie. Maar je kan toch ook niet ontkennen dat deze songs met die opgewekte, verheven melodieën je gewoonweg heel gelukkig stemmen. Hoewel studioplaat nummer zeven in putje winter wordt uitgebracht, vinden wij Ladytron anno 2023 dé vaandeldragers van een nieuwe Summer Of Love.
Toegegeven, misschien hebben wij niet echt behoefte aan een semi-instrumentale zwever als Sargasso Sea die met eenvoudig hobbelend toetsenwerk weinig meerwaarde biedt aan deze release. Tien tracks is wat ons betreft meer dan voldoende om verheven te geraken in die typische Ladytron-sound. Misschien hadden de omwentelende effecten en dat Cure-gitaartje in California nog iets vaker kunnen opduiken om af en toe de voetjes toch op de grond te zetten (hoewel de songtekst “California makes us happy”, ook niet meteen de meest diepgaande is).
In elk geval zijn wij blij. En we durven beweren dat jij dat ook wordt als je ‘Time’s Arrow’ beluistert. De titeltrack op het einde is met het live drumwerk en de analoge dubbelzang meteen een brug naar volgend project. Misschien deze keer iets met net iets minder digitale effecten en foefjes? Kan leuk worden.