Ladytron - Ladytron
!K7 Records
2019 betekent het tiende jubileumjaar voor de Britse elektropopsensatie Ladytron. En dat mag gevierd worden met een gloednieuw album. Eindelijk! Want deze zesde studioplaat liet toch wel een lente of acht op zich wachten. Wat niet wil zeggen dat het kwartet stil heeft gezeten, met tal van wereldtours, remix projecten en video soundtracks in tussenperiode. Maar met een opvallende, angstaanjagende hoes en de typische wave-dance-elektro-cocktail verbreken de Liverpudlians nu dus voorgoed de stilte.
En “stilte verbreken” mag je zelfs letterlijk nemen. Want op het eerste gehoor bevat deze titelloze plaat een gelijksoortige combinatie van synthesizerlagen, lichte dancebeats, herhaalde refreinen en de ontdubbelde, hoge zang van Helen Marnie en Mira Aroyo. Zowel zweverig als bonkend. Maar ergens wringt deze plaat. Ladytron is afgestapt van die ijle, bijna esoterische harmonieën uit het verleden en botst voortdurend tegen de kant. Deze zesde langspeler is immers één grote waarschuwing voor de Apocalyps waar we op afstevenen. Een onderhuids dreigement van: “We zijn barslecht bezig”. En dat krijgt ook een muzikaal staartje.
Zo heeft het kwartet voor deze plaat niemand minder dan drummer Igor Cavalera van Sepultura in huis gehaald (klinkt vertrouwd, Soulwax-fans?), heeft vaste producer Jim Abbiss zich in een psychedelisch bubbelbad gewenteld alvorens achter de knoppentafel plaats te nemen en mag de hoes nogal fel uitpakken met twee mensen die naar een bosbrand – de Ondergang - toe lopen. Kan tellen, nietwaar? En dat betekent dat ‘Ladytron’ opent met een vrij pittige song van vijfenhalve minuut die melodieus weer heerlijk eenvoudig is, maar wel een speeddrive van punkdrums kent en complexe harmonieën vol textuur bevat (Until The Fire). Vanaf dan is het al duidelijk dat dit album een stuk onrustiger, zelfs bitterder is dan de voorgangers. Angst, onrust en onzekerheid zitten allemaal verscholen onder gemoedelijke synthmuziek.
Maar laat dat geheel niet afschrikken. Doorheen de soms woelige zee van sound weerklinkt nog steeds die ijle vrouwenzang, die nu misschien zelfs smekend en meer verheven overkomt. En Ladytron weet nog altijd zaligmakende melodieën uit de synthesizers te toveren. Lekker toe te stompen met meezingende zinnen als “We are savages / giving you poison lips”, in The Island, waarmee de band een trap tegen de schenen van de huidige mensheid uitdeelt. Of te flirten met de synthpopiconen uit de jaren tachtig: scheutje Depeche Mode, geutje Visage ... dat soort dingen. Net genoeg om deze plaat lekker vertrouwd te laten overkomen. Heel de reis lang.
En dan bedoelen we zowel het stompende elektroclashnummer You’ve Changed (met slaande industrial grooves), de hoofdtollende canon-sequentie van single The Animals of zelfs de bijna neurotisch gescandeerde, trotse gothic song The Mountain. Dus vergeet misschien ook maar de inhoudelijke boodschap en geniet van deze oprechte, bijna verslavende synthesizermuziek, wanneer Ladytron dit album luchtig uitzingt met de gevleugelde woorden Tomorrow Is Another Day. In elk geval dan liefst een nieuwe dag met hetzelfde album.