L.A. Salami - Dancing With Bad Grammar

Sunday Best

Wij zijn vegetariër, maar deze L.A. Salami lusten we wel. Of tenminste zijn muziek.

Een aantal jaren geleden werd Lookman Adekunle Salami – om maar meteen zijn volledige naam te geven – om onduidelijke redenen gekozen om op tour te gaan met Lianne Le Havas. Op dat moment had hij nog niet eens een ep uit, maar daar kwam een jaar later verandering in met ‘Another Shade Of Blue’ dat negen tracks telde. Nog een jaar later was er ook ‘The Prelude’, nog een ep met negen nummers op, waarvan er twee heropgevist werden voor zijn eerste, volledige album: Day To Day (For 6 Days A Week) en Aristotle Ponders The Sound.

Dat album ‘Dancing With Bad Grammar’ telt elf songs (de Director’s cut zelfs veertien) en duurt bijna een volledig uur, maar dat is geen enkel bezwaar. De plaat is een gevarieerd werkstuk dat herinnert aan een paar van de allergrootsten waaronder Bowie, Alex Turner, Nick Drake en Dylan, bevat teksten die zowel opwindend, provocatief als poëtisch zijn en vat de hedendaagse onzekerheden als in een vlindernet.

Going Mad As The Street Bins en & Bird laten de jonge, zwarte Londenaar horen als een moderne versie van een seventiessinger-songwriter, die twijfelt aan zowel zijn geloof als de liefde. En ook in No Hallelujahs Now krijgt religie er van langs. De drie openers bouwen prachtig op en steunen dan wel vooral op Salami’s stem en gitaar, maar hebben ook leuke verrassingen op orgel en piano te bieden.

In Anything’s Greener Than Burnt Grass klinkt hij plots als een subversieve, jonge Bowie als hij zingt: “I would spit my melody to you my darling / But I don’t have the brass to sing to you / I would give you my wooden instrument, darling ...” De Bowietwist in zijn stem komt later in Why Don''t You Help Me nog eens boven.

En dan volgen de twee singles die al uit de plaat werden getrokken.In I Wear This Because Life Is War, dat een sterke Arctic Monkeys-sfeer heeft, schreeuwt Salami zijn onmacht uit in een song die constant optrekt en dan weer inhoudt. The City Nowadays is een mix van postmoderne blues, spoken word, hiphop en gospel en een aanklacht tegen het oppervlakkige van deze tijd. Day For Day (For 6 Days A Week) brengt opnieuw de Dylan in Salami naar boven, maar dan wel met een sappig Londens accent. Het is een ontroerende song met prachtige rijmen, onder andere deze over de angst voor een terroristische aanslag: “scared of busses, scared of trains / But got to get to work some way / So I play with my life so to say / But don’t we all?”

En zo laat L.A. Salami zijn onnozel klinkende artiestennaam stilaan vergeten en vergeven en besef je uiteindelijk dat hij één van de meest opwindende nieuwe artiesten is die we de laatste tijd ontdekten. Zijn doorwrochte teksten met soms onverwachte wendingen (luister naar Aristotle Ponders The Sound), zijn briljante gitaarspel en zijn strijdlust boeien eindeloos. Zayne Low had weer maar eens gelijk twee jaar geleden: dit wordt een grote.