Kristin Hersh - Clear Pond Road
Fire Records
In den beginne schiep Kristin Hersh samen met die andere gitaargod(in) en halfzus Tanya Donelly Throwing Muses. En ze zagen dat het goed was. Alternatieve gitaren met een poppy hook op tijd en stond. Maar een mens leeft niet van alternatieve gitaarpop alleen. Als de harde gitaren aan de deur staan te drummen, dan krijgen die onderdak bij die andere band 50 Foot Wave, die ons twee jaar geleden nog een collectie “songs die je ziel lichtjes openkrabben, maar zonder omkijken weer verder denderen” voorschotelden in de vorm van de plaat ‘Black Pearl’. Wanneer de storm weer enigszins geluwd is en het iets intiemer kan of moet, knutselt La Hersch in haar eentje she-and-her-guitar-gewijs de persoonlijke observaties bij elkaar om ons wegwijs te maken doorheen ‘Clear Pond Road’.
Het kenmerkende keelgeluid van Kristin Hersh neemt ons mee op een roadtrip door de “dark sunshine”, zoals ze het zelf noemt. Bezwerende en enigmatische teksten die een warm bedje vinden in de gitaren en de strijkers die er doorheen geweven worden. Een occasionele mellotron of cello en enig licht getrommel geven waar nodig nog meer body aan de songs. Maar de focus licht op Hersh’ stem en (akoestische) gitaar, die de plaat richting geven. U hoort ons niet klagen, meekijkend in de dagboeknotities.
Flarden herinneringen aan relaties en ontmoetingen worden in dromerige en melancholische teksten gegoten, waar er altijd een strijd aan de gang is tussen licht en donker, geluk en wanhoop, yin en yang. Het één bestaat niet zonder het andere. Of zoals het in Palmetto verwoord wordt: “No winter without spring”. Het leven zelve als het ware.
Alles is ook al eens gedaan en komt steeds terug. Zoals in Bewitched Reruns waarin “Once more we’re feeling / A million mornings”. En in de liefde is het ook al geen pretje. In Ms Haha is er weinig hoop op geluk (“If I gave in we'd have today / What more were we gonna have anyway") en in Dandelion schiet Cupido nog wel met dandelions (paardenbloemen), maar is de relatie een “Three legged race / a stuttering steeplechase”. Ondanks dit alles zijn “All hearts (…) bright and warm” in St. Valentines Day Massacre. Maar zoals Special Agent Dale Cooper in 'Twin Peaks' al wist: “The owls are not what they seem”.
Soms lijkt de liefde te kunnen winnen, maar blijkt ze toch onmogelijk en moet je afscheid nemen: “Take care please / At the Junkie Day’s Inn / … / Somebody else can climb / These steps instead of me”. In Palmetto blijkt het nog maar eens kommer en kwel te zijn met de geliefde.
Ondanks de spaarzame muzikale omlijsting is dit toch geen zware of donkere plaat geworden. De melancholie tiert welig, de sfeer is breekbaar en mysterieus. Verlies is alomtegenwoordig. Toch waart er een zeker optimisme door de songs. ‘Clear Pond Road’ is een plaat die meerdere beluisteringen nodig heeft voor ze iets van de geheimen prijsgeeft. Elke keer weer kan de luisteraar een extra laagje van het krasbiljet krabben om te zien wat er echt onder verborgen zit. Vraag is of je altijd wil weten wat dat is. Vrolijk wordt je er alvast niet altijd van. Maar het is wel altijd belangrijk. Neem er gerust de tijd voor.