50 Foot Wave - Black Pearl

Fire Records

Een druilerige lentedag vol aprilse grillen houdt ons aan het televisietoestel gekluisterd. Op de nationale zender flitst 'Iedereen beroemd' voorbij op één. “In de rubriek 'Klikipedia' proberen we in zo weinig mogelijk kliks van één Wikipedia pagina naar een andere te klikken. Vandaag klikken we van Pixies naar 50 Foot Wave”. Dat moet ons wel lukken in enkele muisbewegingen".

 

Klik één brengt ons naar Kim Deal, die autoritair de bas beroerde bij de groep in hun hoogdagen. Vervolgens klikken we door naar The Breeders, de band waar Kim samen speelde met Tanya Donelly, goed voor klik drie. En zij was dan weer de halfzus van (klik vier) Kristin Hersh. Samen richtten ze de alternatieve rockband Throwing Muses op. En die Kristin Hersh staat dan weer in voor de gitaar en vocals bij - klik vijf - 50 Foot Wave. (spoiler alert: er is een veel kortere weg met twee kliks via de gezamenlijke platenmaatschappij 4AD, maar dat was toch minder leuk geweest.)

We hadden in onze 'Klikipedia'-speurtocht ook ergens kunnen doorklikken op 50 Foot Wave- bassist Bernard Georges, want die is samen met Kristin ook actief in Throwing Muses. Samen met drummer Rob Ahlers begonnen ze in 2003 met 50 Foot Wave. Het lijkt een groep met een strikt businessplan: nummers spelen die niet passen in het Throwing Muses-concept en het voor iedereen spannend houden door af en toe korte salvo’s af te vuren in de vorm van een ep.

Qua muzikale releases huldigen ze het motto “Less is more”. De voorbije negentien jaar zijn die namelijk niet overdreven talrijk te noemen, met één album en een handvol EP’s. ‘Black Pearl’, is het eerste teken van leven sinds 2016 en eigenlijk pas de tweede volwaardige plaat. De zwarte parel in de titel verwijst naar de gelijknamige buurt in New Orleans, waar het album geschreven werd, maar ook naar de uitzonderlijke tegenstelling in de zwarte parel, tegenover het parelwitte dat je zou verwachten.

Maar bovenal is de band het perfecte vehikel om de liefde voor de harde gitaren de vrije loop te kunnen laten. Er wordt dan ook direct met de deur in huis gevallen met opener Staring Into The Sun, een kopstoot van een gitaarsong, een stomp in het middenrif van een gruizige gitaar, die je naar adem doet snakken. De stompende drums en gierende gitaren vinden een compagnon in de soms schreeuwerige zanglijnen. Het wordt ons een beetje zwart voor de ogen. Dit is een lel rond de oren waarvan we even moet bekomen. Dat is dan ook toevallig wat opvolger Hog Child onmiddellijk doet. Er wordt enig gas teruggenomen en Hersh laat met het doorwroete en meeslepende stemgeluid de Patti Smith en PJ Harvey in zich ontwaken. Het is een broeierige en ontwrichtende wandeling in een donker bos. Om elke hoek loert er een schimmige gitaar. Dezelfde storingsfactoren zinderen voort in de verschillende tempowisselingen van Fly Down South.

Titelnummer Black Pearl is lichtvoetiger dan het merendeel deel van de 50 Foot Wave-nummers hier. Het fungeert als rustpunt zonder te veel ontregelende facetten en heeft ietwat van een schanierfunctie op de plaat. Het is met zijn twee minuten en drieëndertig seconden de kortste song, is een instrumentaal nummer zonder de karakteristieke herkenbare stem van Hersch en staat pal in het midden tussen twee blokken van drie songs. Een verbindingspunt tussen twee ep’s als het ware. En het heeft de allures van een surfinstrumental. Als dat maar goed komt?

De gierende gitaren en overstuurde zang zijn terug in het tweede deel van de plaat, dat afgetrapt wordt met Broken Sugar. Een kwade Hersh spuwt de lyrics over laagjes vervormde gitaren en beukende drums, hard en brutaal. Blush had zomaar op een Throwing Muses-plaat gekund. Tot het iets verderop in de song evolueert in een psychedelische trip met shoegaze-allures. Double Barrel sluit de plaat af: een ongemakkelijk makend en dreigend liefdeslied dat ons op het eind verweesd achterlaat.

Aan intensiteit geen gebrek op ‘Black Pearl’. Een stevig potje gitaren en drums die soms vervormd, dan weer een hoog grunge-gehalte aan de dag leggen. Met songs, die je ziel lichtjes openkrabben, maar zonder omkijken weer verder denderen. Harde rock tot postmetal bij momenten en steeds atypische paden bewandelend met als baken de kenmerkende stem van de imminent aanwezige frontvrouw. Die kan je binnenkort trouwens solo in akoestische vorm nog eens gaan bekijken in de Stadsschouwburg in Sint-Niklaas (16 mei). Oordoppen zijn dan facultatief.