Kreis - Embla

bwaa.records

Geen idee wat Kreis betekent. Maar toch een gokje: als we de muziek op ‘Embla’ zo horen, dan is het een reis waar je niet van terugkeert zonder kleerscheuren of krassen. Nu vertelt het woordenboek dat Kreis gewoon Duits is voor cirkel. Een cirkel met builen en stekels, stellen we ons voor. Nee, Kreis is niet voor iedereen, maar een trip is het wel.

Kreis is een trio uit Gent. Met Benjamin Hermans op saxofoon en klarinet, Stan Maris op accordeon en Kobe Boon op contrabas. Die bezetting geeft al prijs dat we hier te maken hebben met een bijzondere klankwereld. Een duister universum waar het spookt en onweert. Waar de vloer kraakt, de scharnieren piepen, de verf loskrult van de muur en het genadeloos door kieren waait. 

‘Embla’ maakt het je niet gemakkelijk. Als je de sound en swing van een klassiek jazztrio verwacht bijvoorbeeld, dan ben je eraan voor de moeite. Toch doet het intieme Ook November ergens vertrouwd aan, met die grijpbare baslijn en afgelijnde melodie. Ook opener Vé laat zich kort na de ambient intro best vlot weghappen, maar slaat daarna donkere steegjes in. 

De andere stukken geven doorgaans minder kans om je vast te klampen. Neem Lif, dat onmiddellijk volgt op Ook November. Dat is eerder een abstracte houtskoolschets. Je zult Lif nooit meeneuriën of je hoofd erop meeknikken. Maar het raakt je wel, met dat doeltreffende crescendo. 

Liana is bijzonder omdat het met traditionele instrumenten bijna lijkt op iets elektronisch, van Fennesz of zo. Het zwaar ademende Igen trekt dan weer voluit de avantgardekaart.

Naar eigen zeggen bevindt Kreis zich op het kruispunt van lyrische jazz, introspectieve kamermuziek en filmmuziek. Niet van de nieuwste Marvel-movie, maar van een psychologische karakterstudie uit het arthousecircuit. Bijlange geen eenvoudige muziek dus, maar je vindt er wel betekenis en voldoening als je in de juiste stemming bent.