Kitba - Kitba

Ruby White Records

Een klassiek geschoolde artiest, die een popplaat maakt, levert altijd iets speciaals op. Ook dit keer.

Rebecca Kitba Bryson El-Saleh is een geschoold harpiste. Ze studeerde klassieke muziek en dompelde zich er helemaal in onder, maar toch koos ze voor een ander pad. Daarover gaat het nummer Tied To Strings. Daarin bezingt ze hoe ze loskomt van dwanggedachten. Ze voelde zich altijd net niet goed genoeg als muzikant, al beseft ze duidelijk ook dat de harp altijd een deel van haar zal blijven.

Na het talent in dienst te hebben gesteld van Cassandra Jenkins, mmeadows en JG Thirlwell, vond ze het dit jaar tijd om onder de naam Kitba een eigen plaat te maken. Dat ze daarbij dat instrument op een geheel eigen manier gebruikt is, gelet op de voorgeschiedenis, niet onverwacht en het levert bovendien een mooi folkpopalbum op.

Naast andere “klassieke” instrumenten als bugel, piano en staande bas maakt Kitba ook gebruik van voorgeprogrammeerde drums, synths en elektrische gitaar. Niet dat ze die allemaal zelf bespeelde. Ze kreeg deskundige hulp van producer/ multi-instrumentalist Zubin Hensler (Half Waif), Gregg Belisle-Chi, Ryan Weiner (Tiny Hazard), Carmen Rothwell en Jason Burger.

Debuteren deed ze in mei met het wondermooie My Words Don’t Work en meteen vielen we voor deze nieuwkomer, die wortel schoot en openbloeide in de rijke Brooklyn-scene. “I chew on my consonants / The words stick on my tongue / Barely fumble past my lips / And then hang in the air”, zingt Kitba in deze tergend trage, maar betoverende song.

Er volgden nog drie singles voor het album werd gelost, waaronder het reeds aangehaalde Tied To Strings. Ze waren niet allemaal van hetzelfde torenhoge niveau, maar het scheelde niet veel en Peel Away The Rind met de dwars scheurende elektronica bracht ons weer helemaal van de kaart op de juiste manier.

Vierde single This Body was minder opvallend, maar het is wel een doodeerlijke song over onzekerheid in diezelfde slowcore folk-stijl die de rest van de plaat kenmerkt. Onzekerheid is een weerkerend thema op het album. Zo ook in een volgend hoogtepunt Waiting, waarin ze zegt: “I don’t know how to do it all right / So I’ll do it until I do it right.”

En goed deed ze het zeker. Elf songs is misschien eentje of twee te veel voor een plaat die zo consistent aarzelend klinkt, maar het is een plaat die je moet consumeren zoals je een goed boek leest: niet te snel en met aandacht voor de details.