Tiny Hazard - Greyland

Ba Da Bing

Ben je de platgetreden paden in de muziek beu? Dan hebben we als bij toeval iets voor jou ontdekt.

Tiny Hazard is een vijfkoppige band uit Brooklyn, geleid door de klassiek geschoolde Alena Spanger. Die combineert de kinderlijke gekte van Cocorosie met stemmenacrobatie à la Kate Bush en Meredith Monk en maant haar muzikanten ook geregeld aan tot waanzin.

Bij een eerste beluistering van deze plaat trokken we hetzelfde gezicht als Stijn Meuris en Joost Zwegers in de documentaire Humo's Rock Rally 1978-2016' toen ze The Poneymen moesten aanhoren met H!!! Hue H!!! Han tijdens de halve finale van de rally in Genk van 2016. Reden daarvoor was het gehinnik van Spanger in Like A Child en Sharkwhirl, het tweede en derde nummer op deze plaat die meteen een grote drempel opwerpen tegen verder luisteren. De songs zijn namelijk ook doorspekt met computerspelgeluidjes, dwarse ritmes en opzettelijk valse zang.

Een normaal mens haakt hier dan ook af, ware het niet dat opener Sesame zo intrigeerde met zijn sprookjesachtige sfeer. En soms krijgt het paard de haver die het verdient: Lynx is weer zo’n feeëriek kleinood met net de nodige dosis theatraliteit en krinkelende en krakende lyrics. Ook in Baby klinkt Spanger als een nachtclubzangeres, die in Chalmun’s Cantina wordt begeleid door een gammele barpiano en een aftands orgeltje.

Lang houdt Tiny Hazard het helaas niet rustig. Het kalme middengedeelte van de plaat wordt ruw onderbroken met Little Ones dat even bol gaat staan van de noise vooraleer weer te kalmeren. Dan toch liever Thirsty Sponse met de vervormde gitaar en Spanger die haar meest warme croonerstem inzet. Even lijkt de outro opnieuw te ontsporen in spastische drums, maar het blijft allemaal nog aanvaardbaar.

Het wordt zelfs nog prachtig met Ink, een tedere, meanderende track, gekruid met akoestische gitaar en een ambiente onderstroom. En zoals dat hoort, komt het hoogtepunt aan het eind met de titelsong waarin Spanger met een ruimteschip lijkt afscheid te nemen van haar aardse zelf, maar dan toch besluit te blijven omwille van een geliefde. Synths laten belletjes klingelen terwijl de motor van het ruimteschip warm draait en Spanger erbovenuit zingt met hoge, hemelse stem.

‘Greyland’ is een plaat zoals je er dit jaar geen andere zal horen. En ook al doet Tiny Hazard soms zijn uiterste best je weg te jagen, toch zal de volhoudende luisteraar hier bij elke luisterbeurt nieuwe, ruwe diamantjes in ontdekken.