King Hannah - Big Swimmer

City Slang

Zelden met zoveel plezier in een album gedoken.

Dat heeft natuurlijk te maken met debuutplaat ‘I’m not sorry, I was just being me’ van twee jaar geleden en de live shows, die we daarna meemaakten, van King Hannah. En toen één van onze favoriete bands dan ook nog eens een samenwerking op poten zette met die andere heldin Sharon Van Etten voor titeltrack en single Big Swimmer, was de voorpret helemaal compleet.

Bands met een zangeres die eigenlijk niet zingt, zouden volgens sommigen al over het hoogtepunt zijn, maar dat is buiten waardin Hannah Merrick gerekend. Die rokerige stem in combinatie met de soms ruige, onheilspellende gitaar van Craig Whittle blijft snaren beroeren waarvan je niet eens wist dat ze bestonden.

Zoals in de recensie van het debuut al gesteld, weet Merrick namelijk toch veel empathie en emotie te leggen in de songs, ook al klinkt ze op het eerste gehoor als die coole chick uit één of andere metropool die zich niet veel aantrekt van wat er rond haar gebeurt, zolang ze maar haar elke dag een macchiato krijgt en een e-sigaret bij zich heeft. Die foute indruk krijg je vooral in nummers als het sarcastische The Mattress en het triviale verhaaltje van New York, Let’s Do Nothing, maar dan komt er een song langs als Milk Boy (I Love You), waarin ze een sadistische vader en zijn zoontje observeert, ergens in Philadelphia. Daarin wordt de spanning zodanig opgedreven dat je niet anders kan dan gebiologeerd luisteren naar hoe het verhaal afloopt.

De plaat bevat veel verhalen van tijdens het touren doorheen de States. Zo is er Somewhere In El Paso, een alledaags verhaaltje over hoe ze stopten aan een tankstation om iets te eten en te drinken te kopen. “That was a bad decision”, klinkt het dra als een mantra. Het waarom blijft in de lucht hangen, terwijl de song uitmondt in een lang instrumentaal stuk, maar toch blijf je als vastgenageld wachten op een ontknoping.

Merrick verraadt ook een paar van de invloeden. Zo luistert ze graag naar Bill Callahan, verklapt ze in het kabbelende Suddenly You Hand, en John Prine (zie de slottrack). Het verklaart misschien waarom er een gemuteerde vorm van Americana en altfolk over de plaat hangt. En als Van Etten twee keer meedoet, helpt dat natuurlijk ook om als Britse band plots een pak Amerikaanser te doen klinken, al is dat ook wel gewoon gepast als de helft van de songs over het touren in dat land gaan.

Hoe dan ook is de shift in sound in vergelijking met het debuut subtiel. En dat is enkel maar goed nieuws. De songs smeulen als hete sintels in je barbecue en af en toe giet Whittle er een scheut aanmaakvloeistof op, waardoor het vuur hoog oplaait. Je tickets voor de shows dit najaar zijn toch al geboekt, niet?

King Hannah regeert over de Lage Landen op 8 september (Paard, Den Haag), 9 september (Paradiso, A’dam), 11 september (Effenaar, Eindhoven), 13 september (AB, Brussel), 14 september (Reflektor, Luik), 15 september (Leffingeleuren, Middelkerke), 17 september (AFF, Genk), 18 september (Vera, Groningen)