Kids With Buns - Out Of Place

V2

“Kleine meisjes worden snel groot.” Die uitspraak wordt vaak gedaan met een zweem van weemoed in de stem. Maar in het geval van Marie Van Uytvanck en Amber Piddington past enkel trots en bewondering.

Dat mama’s en papa’s het moeilijk hebben met het lossen van volwassen wordende kinderen, is een algemeen gegeven, Van Uytvanck zingt er trouwens over in opener Daughter, maar wij stonden bij een eerste beluistering toch even met open mond bij het volle geluid dat uit de hoofdtelefoon knalde. Weg zijn de slaapkamerpopliedjes, welkom aan de trieste indierock bangers à la Girl In Red.

Het is nog maar twee jaar geleden dat we via Bad Grades kennismaakten met Kids With Buns (een knipoog naar de Gorillaz-song Kids With Guns) en ze klonken zoals ze waren: als twee studentes, balancerend op de grens tussen tiener en twen. Met als grootste zorg slechte rapportcijfers en stoute jongens (al kwam dat thema pas aan bod in 1712, de single die niet toevallig vernoemd was naar het nummer voor het meldpunt geweld, misbruik en kindermishandeling).

Ondertussen nadert zangeres-gitariste Van Uytvanck het midden van de twintig, maar de herinneringen aan opgroeien en je voelen als buitenbeentje liggen nog vers in het geheugen. Zo blijkt toch uit de elf liedjes op dit debuut waarin ook thema’s als queer zijn (How Bad Nothing New) en eindeloos piekeren (Clutter en The Balance) aan bod komen.

En toch is dit tienerplaatje meer. Van Uytvanck en Piddington, die zelf de preproductie deden, hebben de voorbije twee jaar hun sound gevonden en klinken muzikaal volwassener dan wat de leeftijd doet vermoeden. Elk nummer zit zo goed in elkaar dat het bijna griezelig perfect is wat we hier horen. De inbreng van bassist-toetsenist Stijn Konings (LANI) en drummer Dajo Vlaeminckx (RHEA) zal daar zeker voor veel tussen zitten.

Vooral Colder, over een nakend einde van een relatie waarin beide partijen weten dat ze uit elkaar gegroeid zijn, zorgt hier voor nauwelijks te onderdrukken emoties. De stemmen van beide protagonisten wisselen elkaar wondermooi af en de zangmelodie lijkt los te staan van het arrangement, maar na drie minuten valt toch alles op zijn plaats, wanneer de instrumenten aan kracht winnen. Van ons mocht Piddington wel wat vaker op de voorgrond treden eigenlijk.

Ook nieuwste single Stubborn Mind, ongeveer muzikaal het meest huppelende liedje op de plaat, waarin Van Uytvanck terugkijkt op de verloren relatie en bekend te koppig te zijn om te laten zien hoe beroerd ze zich eigenlijk voelt, kan moeiteloos naast singles als The Balance  en Daughter staan.

‘Out Of Place’ is dus een plaat vol slimme, zoetzure liedjes die ondanks de spagaat tussen vrolijke indierock en trieste, introspectieve teksten toch geloofwaardig klinken. Het zou ons niet verbazen mocht dit het begin zijn van iets heel groots.