Kevin Morby - Singing Saw

Dead Oceans

Het gaat bijzonder snel voor de Amerikaanse singer-songwriter Kevin Morby. De voormalige bassist van Woods en ex-frontman van The Babies bracht in 2013 het magistrale 'Harlem River', een ode aan New York City, uit. Een jaar later verscheen opvolger 'Still Life With Rejects From The Land Of Misfitoys'. En nu is er 'Singing Saw', zijn derde en meteen ook sterkste album.

Het begint al met die intrigerende titel. 'Singing Saw' of zingende zaag zou metaforisch natuurlijk aanleiding kunnen geven tot kinds gegniffel, maar daar doen we vanzelfsprekend niet aan mee. Nee, de titel is een metafoor voor de buurt waarin Morby tegenwoordig woont. Mount Washington kan immers zowel idyllisch mooi als donker en dreigend zijn. Vandaar dus het beeld van de "singing saw". Toeval of niet, maar de verhuis naar Mount Washington zorgde ervoor dat Morby in zijn pas verworven huis een piano aantrof, die net als de vele uitstapjes in zijn nieuwe omgeving de basis vormde voor de songs op 'Singing Saw'.

Morby's derde worp bevat de stempel van grote songwriters zoals Dylan en Cohen. En Morby weet met 'Singing Saw' indruk te maken. Nog niet eens dertig jaar en als muzikant heeft hij inmiddels een origineel oeuvre bij elkaar gepend. Het staat haast in de sterren geschreven dat hij wel eens groot zou kunnen worden. En op basis van wat hij op zijn meest recente album laat horen, is dat niet eens volledig onterecht.

Bij de sfeervolle opener Cut Me Down zijn we meteen al geneigd om Cohen uit te roepen. Morby's zang is namelijk meer voordracht dan eigenlijke zang. Heel zachtjes fluistert hij over lieflijke vogeltjes die zich aan zijn zijde bevinden op het moment dat hij vecht tegen de eenzaamheid, wat aanleiding geeft tot tranen in de ogen. "Take me as I am / A man", zegt hij. Morby is de groentjesfase allang ontgroeid, al blijft het behoorlijk lastig om afscheid te nemen van het verleden.

Hij drijft het tempo daarna gevoelig op tijdens het poppy I Have Been To The Mountain, dat klinkt als de Leonard Cohen afterworld waar Cobain destijds naar zocht, inclusief de te gekke koortjes op de achtergrond. En dan zakt het tempo weer. De titeltrack vertelt hoe Morby, coyotes ontwijkend, van de zonet bezochte berg afdaalt. Hij neemt op een muzikaal verrijkt palet de luisteraar langzaam in bedwang om die vervolgens te bedwelmen. Derde goede song op rij en een hoogtepunt.

Drunk And On A Star illustreert dan weer hoe hij vanuit eenvoud grootsheid weet te puren. Dit is classic songwriting op zijn best.  "Have you heard my guitar singing / as it rises from the earth", zo vraagt hij zich onder meer af.

Kenners weten uit ervaring hoe dronkenschap vaak aanleiding geeft tot enige zotternij. Dat valt af te leiden uit het uptempo Dorothy, een song die voorbestemd lijkt om het publiek mee plat te walsen. Een nummertje waarop Morby alle gitaarduivels uitdrijven. Tussen de echoënde gitaarfeedback door horen we het verhaal van een trip naar Portugal, waar hij oude vrienden ontmoette en oude mannetjes zag vissen.

En dan duikt er een verwaarloosbaar niemendalletje op als Ferris Wheel. Een klein nummertje waarin Morby met een piano tot op het diepste bot weet te ontroeren. Ook hier weer: eenvoud en tezelfdertijd grootsheid.

Destroyer is een bespiegeling over de complexiteit van relaties. Een kalme, secure maar vooral erg wijze song. Uiteindelijk maakt de tijd alles kapot, lijkt hij te willen zeggen. Maar gelukkig is er de wondermooie muziek om aan vast te klampen. Knap hoe hij een stukje saxofoon (Alec Spiegelman) in die song binnen weet te smokkelen. Rest nog: Black Flowers: op een bedje van speelse, oriëntaalse klankkleuren en met een voordracht die ontegensprekelijk verwantschap toont met vroege Dylan en Cohens' Tower Of Song. En tenslotte het helende Water, dat uitmondt in een heerlijk spirituele meezinger waarin hij smeekt om het heilige vuur te doven.

Morby's 'Singing Saw' is er onbetwistbaar eentje voor de eindejaarslijstjes. Recent werkte Morby nog aan een live herwerking van 'The Last Waltz' van The Band, hetgeen ook hier bij ons in een vreemd geval van synchroniciteit het geval bleek. Hij ontmoette er Sam Cohen, die niet alleen fungeerde als producer, maar ook muzikaal bijdroeg evenals een bonte pleïade aan collega's. 'Singing Saw' is Morby's beste. Een bescheiden meesterwerkje. Groots.

Kevin Morby stelt het album op 26 Augustus live voor in Gent - Dok