Kelly Lee Owens - LP8

Smalltown Supersound

Van Kelly Lee Owens zijn we al wel wat gewend. “Poetische techno”, stond op de vorige langspeler van deze Welshe, gehypete producer. Wij hielden het op “bizar”. Net als de titel ‘LP8’, die in feite de derde plaat van deze dame omhelst. Wat in elk geval wel zeker is: de druk is duidelijk van de ketel en de beats mochten weg uit de mengtafel. Want van techno is zeker geen sprake meer. Eerder van een soort van etherische en mysterieuze industriële ambient.

Nadat Kelly Lee Owens wereldwijd doorbrak met de bejubelde plaat ‘Inner Song’ en de bijbehorende wereldtoernee om gekende redenen in het water viel, besloot de dame een enkel ticketje naar Oslo te nemen om de term “afzondering” nogal letterlijk te nemen. Samen met noiseproducer Lasse Marhaug (van ondermeer Merzbow en Sunn 0))) ), dook ze in de studio om te improviseren met sfeercomposities die naar eigen zeggen “tussen Enya en Throbbing Gistle in” liggen. En als je deze ‘LP8’ onder de naald, laser of pixellezer legt, kan je wel in deze definitie komen.

Want ‘LP8’ begint uitermate industrieel met een herhalend patroon van ruis (!) en diep gebonk – ergens toch een soort van neurotische minimaltechno. Een mechanische samplepuzzel waarover Owens de titel Release tot in het einde toe herhaalt en door dat geheel mysterieuze woorden fluistert. Elektronische avantgarde (Gistle) versus Keltisch-etherische vocals (Enya). Vol magie, mystiek en spanning. Zowel erg benepen als vrij. Een verhaal dat je ook krijgt bij opvolger Voice met de gesamplede vocale kreten, diepe subbassen en fritselbreakbeats: zwaar, maar toch ijl en zweverig.

Meer en meer glijdt deze plaat weg in een abstracte droomwereld waarin sfeer het geheel overneemt van ritme en melodie. En waarin Kelly Lee Owens met hoog glijdende zang als een soort van koningin boven haar wonderbaarlijke rijk uit torent. Of wat dan van Anadlu: acht minuten minimale doezelscapes met enig gebonk en wonderbelletjes die zo toegang verschaffen tot fantasyland. (“Anadlu” klinkt fluisterend trouwens verdacht hard als “I love you”).

Tegen het einde aan komt dan een gigantische ontnuchtering in een erg afstandelijk spoken word met darkdronegeheel (Quickening) en een pure red alert-afsluiter: “This is an emergency. This is a wake up call.” Overstuurd, machinaal. Je kan de onderzeeboot er zo bij denken.

Deze “achtste” plaat is voor Kelly Lee Owens een soort van tussendoortje dat tussen de dansprojecten in valt. Niet voor ons. Wij vinden het een verdomd intrigerend stukje producerswerk. Al moeten we ook bekennen dat de dame ons soms wel kwijt is, wanneer inhoud verglijdt in een nihilisme van geluid en de enige constante die onaards diep ronkende tribaldrums zijn die zowat onder heel deze plaat liggen. Maar “toegankelijkheid” is nooit echt een issue geweest voor deze producer. Liever iets van haat-liefde, gemak-ongemak of andere contrasten die je binnen zowat elke van de negen tracks op deze plaat terugvindt. Het siert, maar het stoot ook zeker al eens af. Up to you.