Kelly Lee Owens - Inner Song
Smalltown Supersound
Bizar elektronisch bijtje, die Welshe Kelly Lee Owens. Dat zie je al aan dat hoofddeksel annex kapsel op de hoes van deze tweede studioplaat. Het is eraan te zien dat kapperszaken verplicht gesloten zijn, denken we dan. Deze release draagt alvast dezelfde naam als een van de platen van freejazzlegende Alan Silva. Experimenteel? Als je weet dat fellow Welshman en avant-garde icoon John Cale aan deze release zijn steentje bijdraagt, ken je het antwoord.
Ook Kelly Lee Owens ontsnapte niet aan de gevolgen van COVID-19 en zag de datum voor deze release plots een half jaar verlaat worden. Ondanks het lyrisch, soms zelfs wat etherisch karakter klinkt op dit album dan ook inderdaad wel wat onderhuidse onrust door. Introverte, poëtische techno, zo luidt het verplichte muzikale etiket dat op ‘Inner Song’ kleeft. Even voorbijgaand aan enkele downtempo- of droompopmomenten en de de duistere doezelsynth-opener Arpeggi, een eigenzinnige vertolking van Radioheads Weird Fishes/Arpeggi uit ‘In Rainbows’, dan.
In elk geval slaagt de producer er wonderbaarlijk in om met hardere dansmuziek toch enkele gevoelige noten aan te slaan of duidelijke boodschappen te verkondigen. Single Melt! mokert zich weliswaar genadeloos binnen met snoeiharde "drum&bass versus techno"-beats, toch is het moeilijk de overduidelijke samples van - jawel - smeltende ijsgletsjers op de poolkappen te negeren. In On, met zijn onderliggende hakkende breaks, ontdubbelt Kelly Lee Owens haar hoge stem met veel galm en uitstraling en laat ze een warme bas en diepe IDM-pulsen het bijna glorieuze klankspectrum vervolledigen. In de tweede fase schakelt deze knaltrack echter over in harde, mechanische techno om een mooi tegengewicht te bieden.
En zo vindt de dame zichzelf in tien, in een langdurig en moeizaam proces gerijpte, tracks uit. Tracks met diepgang, evolutie en een balans die vragen om koptelefoonstudie. Nummers die vaak spelen met harde beats tegenover zachte melodieën en durven wegdoezelen (zoals de loodzware triphopper Re-Wild), maar evenzeer de strop aanspannen. Dat alles – en daar zijn we heel erg blij om – binnen de grenzen van gecontroleerde esthetiek en creativiteit. Meer en meer weet de producer goedkeurend gemompel om te toveren in getemperd enthousiasme tot uiteindelijk genadeloze overgave. Door dat corona-gedoe waren onze dansbenen wat vastgeroest, maar daar maakt een doezelende dancetrack als Jeanette toch mooi komaf mee!
Het is vast en zeker omwille van die kunstige uitstraling dat we vooraf wat weigerachtig waren, maar die drempel smolt als sneeuw voor de zon wanneer de dame, in ijle ambientnevels en met bijna feeërieke zang, bekende: “love is not enough to stay. I’d rather be on my own”. Zelfs het druppelende, dreigende Corner Of My Sky krijgt zijn credits en weet de doorleefde, warme seniorstem van John Cale netjes op zijn plaats te zetten in een cocon van sfeer en mysterie.
De voormalige verpleegster op de kankerafdeling heeft veel meegemaakt en weet dat hier mooi muzikaal te verankeren. Gezien de datum waarop ‘Inner Song’ uiteindelijk het licht te zien kreeg, zou het ons niet verbazen moest dit album een promintente plaats krijgen in de 2020 dance-hitlijsten.