Kameel - Variomatic
Pang Pang Records
Wie zich bij deze Kameel een waggelend, balkend woestijndier met bulten voor de geest haalt, zit ernaast. Herrie durft deze Kameel nochtans ook wel te maken, maar dan van de welluidende soort. Of zo klinkt het toch in onze oren.
Dat Kameel net de Variomatic (een pioniersversie van de automatische versnellingsbak, waarrond DAF een heel autootje bouwde) als afbeelding en titel voor de nieuwe plaat kozen, is misschien zo gek nog niet. Merk bijvoorbeeld op dat ook dit trio op drie wielen (Patrick Steenaerts - gitaar, Hans Mullens - bas, Geert Roelofs - drums) draait en dat de overgang van het ene genre naar het andere hier ook vlot en traploos verloopt. En misschien nog het grootste argument: dat autootje was fun, net zoals deze drie het hier helemaal naar de zin lijken te hebben.
Starten doen ze met Miss Emma alvast aan een hoge versnelling, waarbij de motor aanvankelijk nog lijkt te sputteren, maar dan als een pijl vooruitschiet. Steenaerts laat zijn instrument janken, gieren, ronken en de ritmesectie volgt probleemloos. Even verder mag de sax van Joppe Bestevaar ook nog even mee kraken. Fuck jazz, dit is harige, eigenzinnige, krachtige punk (zie trouwens ook deze knaller). En daarbij blijft het niet. Als Tim Vanhamel het trio vervoegt op Tales From A Sinister Farm, zorgen diens teksten voor de bijhorende vraagtekens, terwijl het trio voortdendert als een losgeslagen vrachttrein (moeilijk voor te stellen bij een DAFje, we beseffen het, maar toch). Net als je denkt dat je op je adem gaat trappen om Kameel te blijven volgen, is er Campo, loungejazz die je de kans geeft om even te relaxen.
Vanhamel is niet de enige vocalist die werd ingezet. Ook Rudy Trouvé werd opgetrommeld voor The Floor Eats First, dat ergens de middenweg zoekt tussen de eerste twee nummers en Campo. Trouvé's parlando geeft het een zeker mysterie en de passende klasse mee, iets dat hij trouwens ook in Bleak doet. De strijkstok wordt tussendoor even bovengehaald om voor een passend einde te zorgen. Vier songs ver, vier werelden. Met gelijkenissen, maar ook verschillen.
En zo gaat het maar door. Dead Air Anthem drijft op sprankelende, oosters aandoende percussie. Het titelnummer werd door collega (ma) als volgt omschreven: “[Het] scheurt over het asfalt en puft en stottert als die andere DAF uit de jaren tachtig (Deutsch Amerikanische Freundschaft), het Duitse elektronica- en noisegezelschap van hits als Der Mussolini. De analoge synths, arpeggiators en drummachines slingeren alle richtingen uit en de mix van jazz, rock, krautrock en experiment krijgt hiermee een stevige scheut elektronica toegediend”.
Meest opvallende nummer is dan uiteindelijk nog afsluiter Muling Gamit, dat een soort van voor deze band atypische rust uitstraalt. Alsof je moet bekomen van wat hier allemaal aan vooraf is gegaan. En dat is nogal wat. Maar hier en daar zitten er toch nog weerhaakjes verstopt. Of wat had je misschien gedacht?
Dat wij weten dat die Variomatic van DAF de nodige – in onze ervaring zelfs onoplosbare – problemen opleverde, is uiteindelijk maar een voetnoot. Deze 'Variomatic' schakelt uitstekend en kan probleemloos alle soorten terrein aan. Wij rijden graag mee één of andere hobbelige zaal binnen binnenkort.