Julien Demoulin - A Trial Of Distances

Sound In Silence

We lieten jullie al eerder weten dat we fan zijn van de minimal ambientproducer Julien Demoulin en zijn diverse nevenprojecten. Voor ‘A Trial Of Distances’ krijgt de Brusselaar een verrassende andere vaste voet aan grond: via het Atheense DIY label Sound In Silence. En zo komen twee ons goed vertrouwde werelden samen.

Van een echte “langspeler” (in gekend CD-R formaat) durven we niet echt te spreken. Naast A Trial Of Distances Pt.1, Pt.2 en Pt.3 ofte drie tracks, krijg je nog drie zogenaamde “remixes” en de kous is af. Of toch niet?

De eerste twee Trials zijn achtereenvolgens een geheel van in elkaar overgaande hoorn- en trombonetonen, en hetzelfde scenario in een wat lager register vol gloed en nagalm. Weliswaar met de nodige ruis, mist en mysterie, waarin Demoulin uitblinkt op de achtergrond. Poging deel drie zet gedurende dik vijf minuten de glorieuze soundscapes voort, maar speelt nog iets meer tussen het strijdveld van hoge en lage klanken. En zo krijg je dus een mooie evolutie tussen deel 1, 2 en 3, die na een dikke tien minuten al eindigt in mooie harmonie.

En dan is het dus tijd voor de drie “remixes”. Een eerste HTDC bewerking verzacht de scherpte van de koperblazers wat, en blijft wat meer onder water doezelen, met enkele korte hoornstoten als uitzondering. Toch houdt deze track grotendeels dezelfde muzikale lijn aan. Een tweede remix door .foundation gaat gedurende negen minuten veel meer grollen met somber baswerk, met bredere echoregisters en uit de diepte opwellende, hoge fonkeltonen. In plaats van melodieuze, kiest deze producer meer voor glorieuze ambient: eentje die in een compleet overstuurde, bloedrode ruis eindigt.

Maar dan komt Zaké met een eigen verhaal van meer dan dertig (!) minuten, om meteen heel deze release naar eigen hand te zetten. Een eindeloze toon van traagheid wentelt met een gestage golfslagbeweging om en neemt een wereld van fascinerende diepte details en tovertonen met zich mee. De kunst van heel veel in heel weinig wordt weer op punt gezet. Een amorf niets zijn met een enorme massa. Tijd- en ruimteloos. En - toegegeven - wie van minimalistische muziek niet veel begrijpt, allicht ook nodeloos. Maar dit is een magnum opus waar wij wel van smullen.

En zo heeft Julien Demoulin dus uiteindelijk toch een mooie langspeler bij elkaar gesprokkeld. Eentje die opnieuw een krachtige vorm van minimale ambient neerzet, maar waar hij zelf geen vierde van heeft afgewerkt. Grappig en bijzonder.