Julie Byrne - The Greater Wings
Ghostly International
Zes jaar geleden waren we behoorlijk onder de indruk van het buitenwereldse debuut 'Not Even Happiness' van deze singer-songwriter die op de tweede plaat dezelfde oefening nog eens moeiteloos overdoet.
Zes jaar is in showbizzmiddens een eeuwigheid, maar Julie Byrne zijn wij nog niet vergeten. Follow My Voice is in die periode meer dan vijfenveertig miljoen keer gestreamd. Dat was maar een pleister op de wonde die het overlijden van producer, synthspeler en maatje Eric Littmann achterliet. Hij stierf twee jaar geleden onverwachts op eenendertigjarige leeftijd.
Deze plaat was toen al half klaar. Samen met producers Alex Somers (Sigur Rós, Julianna Barwick) en Jake Falby (die ook viool speelt op de plaat) werd ze afgewerkt. Ook harpist Marilu Donovan en achtergrondzangeres Nadia Hulett (net als Littmann lid van Phantom Posse) zijn op meerdere nummers te horen en geven deze plaat de uitzonderlijke klank mee.
In het middelpunt van het album staat eerste single Summer Glass, een zacht kabbelende synthballad die begint met een syntharpeggio van wijlen Littmann en gezegend werd met de harp van Donovan en (in de brug) met het zacht strelende strijkerswerk van Falby. In feite bevat deze track dus zowel het vorige als dit uiteindelijke team. Voeg daarbij nog het troostende karakter van de song (“You are the family that I chose”, klinkt het) en je beseft waarom net dit nummer zo belangrijk is. Het instrumentale Summer’s End, dat erop volgt, verwacht je meer als afsluiter, maar misschien is het ook helemaal niet toevallig dat na het einde nog een halve plaat volgt…
Maar we hebben het nog niet over de eerste helft gehad. Die start sterk met de titeltrack waarmee Byrne eer betoont aan Littmann met een tekst op een melodie van Trayer Tryon en met Portrait Of A Clear Day, waarop Byrne tokkelt als een jonge Suzanne Vega en zingt met een stem, zwanger van verdriet. En zo klinkt ze zeker ook op Moonless, een nummer waarop Littmann piano speelt.
De tweede helft begint met meer licht. Lightning Comes Up From the Ground heeft nog altijd geen vrolijke tekst, maar het gitaarspel is luchtiger. In Flare wil Byrne zelfs terug dansen en ze zingt: “There are times I'm in touch with who I truly want to be.” Twee nummers verder vinden we dan ook een nummer met als titel Hope’s Return. Het is vooral hierop dat de invloed van Somers te horen is. Hij speelt hier akoestische gitaar met een strijkstok. Zou hij dat toevallig bij Sigur Rós geleerd hebben?
Afsluiten doet de plaat met het enige nummer dat nog niet klaar was, toen Littmann overleed. Death Is The Diamond is nochtans geen elegie. Het is een nummer over aanvaarding. Het verdriet is samengeperst tot een mooie edelsteen. Een metafoor die opgaat voor heel de plaat.