Julia Stone - Sixty Summers

BMG

Vijf jaar werd er aan deze plaat gewerkt. En dat is eraan te horen.

Na twee soloplaten deed Julia Stone het daarna weer een paar keer met broer Angus en zo kon het zomaar gebeuren dat er acht jaar zit tussen deze plaat en voorganger ‘By The Horns’. Eigenlijk negen, want door corona moest Stone ook een paar keer een steentje uit de schoen vissen vooraleer verder te kunnen. Vijf singles werden er ondertussen al uit de plaat getrokken om toch maar de aandacht vast te houden. En tussendoor was er ook nog een kerst-ep en een ep met tweelingversies van vier van de singles.

Maar nu is het dan eindelijk zover: de wedergeboorte van één van Australië's beste muzikale exportproducten is een feit. ‘Sixty Summers’ werd opgenomen over een periode van vijf jaar en de eerste kiem werd al gelegd in 2015. Tijd genoeg om dit keer de songs te laten rijpen dus (want dat was onze kritiek op Stones vorige soloalbum), maar vreemd genoeg ontdekken we ook nu weer weinig samenhang tussen de nummers.

Nochtans werkte Stone met producer Thomas Bartlett (Doveman), een wizard die bekend staat voor prachtig productiewerk voor Sufjan Stevens, The National en onze eigen Trixie Whitley. Samen schreven Bartlett en Stone meer dan vijftig songs, die ze als demo opnamen in zijn studio. Daaruit kozen ze er dertien die op dit album kwamen plus een Franstalige versie van Dance (er bestaat ook een Spaanse versie).

Maar vreemd genoeg kozen de twee geen dertien nummers uit een genre. We horen broeierige, opzwepende wereldmuziek in opener Break, folk in de wondermooie single We All Have featuring Matt Berninger en afsluiter I Am No One, nummers uit de kosmopolistische, hedonistische popwereld zoals Substance, Free en Who en dan nog een paar songs; die zich niet in een hokje laten plaatsen, zoals het met warme blazers opgeleukte titelnummer.

Dat is misschien de verdienste van Grammy-winnares Annie Clark (St. Vincent). Zij zat ook voor een deel van de plaat in de productiestoel en levert bijdragen als zangeres en gitariste en staat te boek als een grillige muzikale persoonlijkheid die niet vies is van wat peper in het gat van de eigen nummers. Hoe dan ook: in zowat elk nummer op ‘Sixty Summers’ zit meer bruis dan in de gemiddelde cavafles. En de variatie aan stijlen zorgt ervoor dat de plaat blijft boeien tot aan het gaatje.

Heerlijk zijn ook de zwoele, nachtelijke tracks Dance, Easy en Queen. Zo verleidelijk hoorden we Stone nog nooit. Wat een verschil met de nummers op de vroegere soloplaten waarop ze nog vooral met haar demonen leek te worstelen. Anno 2021 klinkt Julia Stone als een volwassen vrouw vol vuur, passie en lust.