Julia Stone - By The Horns
EMI
Geen enkele ruzie, strubbeling of belediging lag aan de basis van hun scheiding. Het was eerder de liefde die broer en zus naar andere oorden leidde. Zo belandde Angus Stone na een romance in Hollywood in het minder spectaculaire Amsterdam en verpoosde Julia al die tijd in haar thuisland Australië. En van al dat liefdesleed gaat men schrijven, apart. En brengt men een plaat uit, apart. Zo ontstond ‘By The Horns’ als tweede soloproject van Julia Stone.
Niet toevallig lijkt de eerste single It’s All Okay nog het best op Angus and Julia Stones vroegere samenwerking, die wij stiekem nu al een beetje missen. Het is een van de weinige energieke nummers op de cd. Bovendien zit er ook nog eens een pakkende gitaarsolo in, net zoals dat op hun succesplaat ‘Down The Way’ zo veel te horen was.
Ook Justine is zo’n up-tempo-nummer dat dankzij de mannelijke achtergrondstem Angus niet doet vergeten en With The Light blinkt uit door de opbouwende climax – opnieuw iets wat vaak terug te vinden is, wanneer broer en zus samenwerken.
Maar ook alleen weet Julia Stone te bekoren. Superpersoonlijk wordt ze bijvoorbeeld in By The Horns, waarbij Stone de situatie van haar overspelig lief met een dergelijke zin voor detail vertelt dat je er ongemakkelijk van wordt. Maar tezelfdertijd vormt dat ook precies de hele kracht van dit lied: de lyrics zijn zo rakend dat haar ex - en iedere zondaar onder ons - niet anders kan dan zich enorm schuldig voelen. “My hair was still on the pillow / my clothes were still on the floor / you didn’t care / no darling / the hungry always want more.”
Dat de Australische andermans liedjes verrassend naar haar hand kan zetten, bewees ze al op concerten met You’re The One That I Want uit 'Grease'. Bijna net zo spannend is de eigenzinnige herneming van Bloodbuzz Ohio van The National. Het tempo wordt serieus naar beneden gehaald, waardoor de focus meer op de tekst komt te liggen en Stone het verhaal van Matt Berninger met evenveel geloofwaardigheid uit de doeken doet. De piano vervangt deels de zware beat, elektrisch wordt akoestisch en er valt zowaar een trompetsolo in te bespeuren. Ok, het origineel blijft van een onvermurwbare klasse, maar ook deze versie is top.
Andere liedjes verliezen zich helaas in totale saaiheid. De opener I Am You - met dat zwakke, repetitieve drumdeuntje - kan je nog vergevingsgezind een rustige inswinger noemen, maar I’m Here, I’m Not Here en I Want To Live Here hebben toch echt wel te weinig om het lijf. Die hadden beter nog wat kunnen rijpen tot ze een interessanter geheel konden vormen.
Op die manier lijkt de tweede soloplaat van Julia Stone wel een prematuurtje. Het had nog veel moeten aansterken in Stones binnenste, vooraleer dit album het levenslicht had mogen zien. Maar met dank aan die paar fantastische songs heeft 'By The Horns' toch kracht genoeg om op te vallen tussen de meer volwassen platen.