Julia Jacklin - Pre Pleasure

Polyvinyl

Kylie Minogue is waarschijnlijk nog altijd de meest geliefde zangeres uit Australië. Maar Sia, Courtney Barnett en deze Julia Jacklin, die we in 2017 nog voor drie man en een paardenhoofd zagen optreden ergens achterin op Pukkelpop in een tent die De Lift heette, maken ook furore.

Slechts twee albums had de nu eenendertigjarige Julia Jacklin daarvoor nodig. De slimme mix van folk en indierock en vooral de doodeerlijke, herkenbare teksten maakten haar tot één van de meest geliefde vrouwelijke singer-songwriters van de planeet. Op het derde album nemen elektronische elementen de overhand. Niet meteen iets wat we hadden verwacht, want het klinische karakter ervan creëert een zekere afstand, een zekere onderkoelde sfeer waar we niet helemaal fan van zijn.

Op sociale media zijn we ondertussen gewend geraakt aan de meest viscerale uitingen van verdriet en vreugde zodat het bijna vreemd lijkt wanneer iemand terughoudendheid en voorzichtigheid aan de dag legt. En dat is toch wat Jacklin doet, ook al neemt ze op dit album de voorbije relaties onder de loep.

Op Julia Wears A CrossI, over een meisje dat haar eerste communie doet, is dat haar relatie met God. “I’d be a believer if it was all just song and dance / I’d be a believer if I thought we had a chance”, klinkt het daar. Het mag duidelijk zijn: ook hier twijfelt ze. En de koele computerbeat is een manier om afstand te nemen van dat geloof.

In Love, Try Not To Let Go, klinkt het: “Give me time, time to figure some things out”, en in meest recente single Be Careful With Yourself, die dezelfde knapperige gitaren bevat, zingt ze over hoe haar geliefde te veel rookt, zodanig dat haar eigen leven erdoor korter kan worden. Blijft ze bij hem? Of kiest ze voor gezondheid? Zoveel vragen? Weinig antwoorden. Ook niet als ze zichzelf in vraag stelt, zoals in het met ruige gitaren doorspekte I Was Neon.

Al dat gepieker levert in het middendeel zelfs een aantal nummers op waarin ze het muzikaal ook niet allemaal meer lijkt te weten. Less Of A Stranger, over de strijd tussen moeder en dochter, Moviegoer en Magic leveren weinig vonken op.

Het is wachten op het reeds genoemde Be Careful With Yoursel en vooral afsluiter End Of A Friendship om weer echt betoverd te raken door de combinatie van stem en muziek. De filmische opbouw van deze laatste en Owen Pallets orkestrale strijkersarrangementen zijn de kers op een bijna ingezakte taart. Maar wat een kers!

We hebben de indruk dat Jacklin net iets te hard probeert om iets speciaals te doen met haar talent, terwijl dat talent eigenlijk al genoeg is om te begeesteren. Dat bewezen ‘Crushing’ en ‘Don’t Let The Kids Win’ in overvloed.