Juanita Stein - Until The Lights Fade

Handwritten Records

Until The Lights Fade

Juanita Stein, moeder van twee dochters, voelde nog nooit meer vrouwelijke kracht dan tegenwoordig dankzij #MeToo en #TimesUp. Dat is er aan te horen op dit tweede album.

Dat moet natuurlijk tweede solo-album zijn, want als zangers van Howling Bells had ze ook al vier albums gemaakt. Maar dit is de opvolger van haar solodebuut ‘America’, waarop de Australische haar liefde voor dat land uitzong en je weliswaar een paar keer dicht bij de zevende hemel bracht, maar soms ook wat te melig klonk.

Dat gebeurt niet op deze tweede plaat, die veel frisser en gespierder klinkt. Spontaner ook; en dat is geen toeval. Stein kreeg na haar tournees met o.a. The Killers, Michael Kiwanuka en Richard Hawley onverwacht de kans om een week in Texas te verblijven bij Stuart Sikes (Cat Power, White Stripes, Loretta Lynn) en ze greep die kans en blikte daar met lokale muzikanten deze plaat in.

Dat grijpen van mogelijkheden zit de familie Stein in de genen, zo blijkt uit de opener All The Way, dat het verhaal vertelt van wijlen haar grootmoeder die destijds uit Oost-Europa de oorlog ontvluchtte richting Australië.

Dat was toen een keuze van leven of dood, maar vrouwen moeten ook in het dagelijkse leven vaak een uitweg zoeken uit benarde situaties. Daarover gaan het sterke Back To The City, de recentste single en Easy Street, de vorige, maar eigenlijk ook het stomende Forgiver, een samenwerking met Brandon Flowers, waarin ze stelt hoe belangrijk het is om naar je jezelf te luisteren.

Niet alle songs zijn even stevig, maar zelfs in het zachtere, naar sixtiespop ruikende Cool mag de gitaar redelijk stevig scheuren. Eigenlijk is enkel het Lynchiaanse Release Me een echte trage. Het is ook één van de weinige songs waar een klein vleugje country in zit dankzij de slidegitaar.

Fast Lane, waarin de albumtitel opduikt, houdt de aandacht ook op het eind van de plaat nog vast. Stein zingt zelfverzekerd als een vrouw die haar met gekruiste armen en stevig op de grond geplante benen haar have en goed bewaakt en zich niet uit het lood laat slaan. Het jagende orgeltje onderstreept die vastbeslotenheid.

De song gaat naadloos over in de afsluiter: het aan All About Eve herinnerende French Film dat de plaat zachtjes uit laat doven en qua sound nog het best aansluit bij de opener.

Met Howling Bells bereikte Juanita Stein nooit grote roem. Als solo-artieste zou haar dat met deze plaat misschien wel eens kunnen lukken. Een moeilijke tweede was het alvast zeker niet.

17 september 2018
Marc Alenus