En wat dan nog? Uiteraard is Amerika meer dan die rosse paljas; net zoals het vroeger meer was dan McDonald's, Kentucky Fried Chicken en vrij wapenbezit. Het is een land met een ongelooflijk mooie, natuurlijke rijkdom, mee opgebouwd door talloze immigranten en zo divers als maar kan zijn.

Er zijn met andere woorden veel gelijkenissen met het Australië waaruit Juanita Stein afkomstig is, al woont ze tegenwoordig in Engeland. Toch ging de zangeres van Howling Bells voor haar solodebuut dus inspiratie zoeken in Amerika en meer bepaald in de donkere, stoffige hoekjes van dat land en zijn geschiedenis, geïntrigeerd door het verschil tussen werkelijkheid en de Amerikaanse Droom.

Die Droom wenst ze in de mooie opener Florence toe aan Florence Owens Thompson, de vrouw in de wereldberoemde foto van Dorothea Lange, ‘Migrant Mother’. Ze spreekt ze de vrouw moed toe en toont waar haar kracht ligt. Het is een krachtige boodschap aan alle vrouwen die zich in penibele situaties staande houden.

Met single Dark Horse en vooral Black Winds wordt de sfeer stilaan dreigender. In de eerste zit ze verstrikt in een slechte droom waaruit ze samen met haar vriend wil ontsnappen. Zelf klinkt ze hoopvol en tegelijk melancholisch, troostend tegen beter weten in. In Black Winds voegt ze echter een flinke scheut psychedelica toe in de gitaarpartijen, duikt in de achtergrond iets op wat op een indianenkoortje lijkt en kondigen donkere drums storm aan.

Toch breekt die storm niet door. I’ll Cry lijkt niets meer dan een ouderwetse countryballade. Anderzijds staat de song wel mooi in contrast met wat daarvoor kwam en is dit weer de start van de slinger die de andere kant opgaat. Stargazer klinkt met de meisjesachtige zang nog lieflijker, al is de tekst een spiegel voor de man die de sterren in zijn ogen liet doven.

En zo schommelt de plaat als een schommelstoel op de veranda en om de twee songs gaat het van schemerig en stoffig naar hoopvol, warm en helder. Van hartzeer gaat het naar spijt en verzoening. Drank en een gokverslaving krijgen haar er niet onder. Alles wordt gezalfd met Steins heerlijke stem en echo’s uit de muziek van Roy Orbison en Dusty Springfield.

Stein schetst dus een liefdevol - soms iets te zoet -  portret van het continent waar ze ondanks alles naar opkijkt en blijft, op Cold Comfort en I’ll Cry na, netjes buiten de clichématige country. De titeltrack, die de plaat afsluit, is daarenboven de perfecte samenvatting. “You lost your innocent somewhere along the winding road”, zingt Stein, maar haar liefde blijft intact, want even later zingt ze: “America you’re close to paradise”.

Zelf bracht ze ons ook een paar keer dicht bij de muziekhemel op dit smaakvolle debuut.