Joe Bonamassa - Time Clocks

Mascot Label

Joe Bonamassa is al jaren een grootheid binnen de blues. Met vierentwintig nummer-één-albums en uitverkochte shows over de hele wereld heeft hij die titel ook dik verdiend. Met de vorige albums heeft hij de lat al erg hoog gelegd voor zichzelf, maar met de nieuwe plaat gaat hij daar moeiteloos overheen.  

Joe Bonamassa is opgegroeid als zoon van een gitaarhandelaar, waardoor hij al op erg jonge leeftijd begon aan een avontuur dat groter zou worden dan verwacht. Nadat hij op zijn elfde een eerste optreden gaf samen met B.B. King volgde er meteen ook een intensieve tour met de echte Blues Boy. Op veertienjarige leeftijd had hij al een eerste bandje rond zich verzameld, genaamd Bloodline, waarmee hij één album en twee singles uitbracht. In 2000 kwam hij met en eerste soloalbum.

Vele (live) cd`s verder staat de volgende op de stoep. Het album start enigszins verwarrend: de didgeridoo doemt in de verte op. Maar Joe zou zichzelf niet zijn, als hij hier niet een heerlijke gitaarriff overheen zou leggen. Notches geeft met andere woorden meteen de richting van het album aan.

The Heart That Never Waits brengt ons terug naar het gekende slow bluesritme dat we gewend zijn van Bonamassa. Desondanks is deze track zowel authentiek als vernieuwend. Hoewel op vele vocalisten de leeftijd niet altijd een positieve invloed heeft, lijkt het zingen Bonamassa alleen maar beter af te gaan. De gevoelige en verhalende sound is nog net zo duidelijk aanwezig als twintig jaar geleden. Geen kraakje of scheurtje is te horen op de ondertussen vierenveertig jaar oude stem.

Een heerlijke tegenhanger van het voorgaande, eerder swingende nummer is de titeltrack. Time Clocks start lekker ingetogen, maar na een tijdje wordt het vuurwerk ontstoken en galmen de vocalen, versterkt door een prachtig koor, door je woonkamer. 

Een persoonlijke favoriet is het gevoelige Mind's Eye. Het pure gevoel van de blues komt hierin aan de oppervlakte. De gitaar, die op elke moment de juiste snaar weet te raken en het onmiskenbare stemgeluid van Joe maken van de komende zes minuten een eindeloze rollercoaster van emoties. Zo puur als blues hoort te zijn, hetgeen nog eens versterkt wordt door de bombastische metgezellen die hij voor dit album inzet. 

Met The Loyal Kid maken we een uitstapje. De fluit doet je gedachten afdwalen naar de open velden van Ierland. Maar de track wordt dan getransformeerd tot een retestrakke bluesrocksong, die we maar wat graag live willen horen. De band bouwt op naar een hoogtepunt in de vorm van een gitaarsolo die onmiskenbaar de Joe Bonamassa-stempel draagt. Net als Mickey Mouse bij Disney hoort.

Hoewel je denkt dat de bluestrukendoos ondertussen wel leeggespeeld werd, legt de protagonist hart en ziel in elke noot die hij uit de gitaar weet te slaan. Of het nu rustige, gevoelige tracks zijn of energieke, swingende songs, nergens stelt hij teleur. Laat de live shows dus maar snel weer op snelheid komen zodat we deze grootheid kunnen zien waar hij thuis hoort: op het podium!