Joan Shelley - Like The River Loves The Ocean

no quarter records

Like The River Loves The Ocean

Joan Shelley deed een “John Grantje”. En toch ook niet.

Net als John Grant een aantal jaren geleden, trok folkzangeres Joan Shelley naar IJsland om daar haar vijfde soloplaat op te nemen. Maar in tegenstelling tot het uitdrijven van demonen, creëerde ze een veilige haven voor overgestimuleerde hoofden in onzekere tijden, een troostplaat voor al wie zich zorgen maakt over klimaatopwarming en het rijzen van de zeeën en andere wereldproblemen.

Voor Shelley kan zo’n haven een fysieke plaats zijn, of gewoon een idee, maar in haar geval is het duidelijk Kentucky. Veel van deze songs beschrijven die staat als een veilig, warm nest en er is volgens haar nog een voordeel: Kentucky loopt altijd vijf jaar achter op de rest van de wereld. Dus als het water stijgt, wil zij daar zijn.

Maar toch nam ze dus de plaat op in IJsland, het eiland dat elk jaar een beetje groeit doordat het omhoog gestuwd wordt door de continentendrift. Ook een veilige haven dus en ze vond er ook een aantal uitstekende lokale muzikanten om een glas mee te drinken en om mee te spelen op de plaat: Sigrún Kristbjörg Jónsdóttir (viool, altviool), Þórdís Gerður Jónsdóttir (cello) en Albert Finnbogason (Wurlitzer).

Ook producer James Elkington (drums, bas, percussie, guitaar, piano, Wurlitzer, JX3F synth en harmonium), Nathan Salsburg (akoestische en elektrische gitaar) en gaststemmen Bonnie “Prince” Billy, Cheyenne Mize en Julia Purcell zijn te horen op deze onaards rustige plaat.

Twaalf songs lang neemt Shelley je in de armen en wiegt ze je langzaam heen en weer alsof je samen met haar in een warme lagune drijft waarlangs oeroude bomen zachtjes fluisterend toekijken en je tonen dat ondanks alles de natuur altijd overleeft.

De twaalf melodieën baden zonder uitzondering in de Amerikaanse folktraditie waarin Keltische folkklanken zich mengen met elementen uit bluegrass, gospel en blues. Of zoals Mike Seeger ooit zei: alle muziek die tussen de kieren past.

Daar bovenop is er de mooie, warme stem van Joan Shelley die dit keer lijkt te zweven op de thermiek, opgewekt door de strijkers. Over de derde plaat ‘Electric Ursa’ schreven we destijds: “‘Electric Ursa’ heeft een onthaastende werking. Zoals kijken naar een schilderij dat je laat dromen van een mooiere wereld waarin mooie vlinders fladderen, kinderlijke onschuld onbedreigd is en tedere bloesems veilig zijn voor hagel en storm.”

Vervang de albumtitel door deze en het klopt ook deze keer. “I wanna warm your hands”, zingt Shelley in Stay All Night. Wij kregen eerder een warm gevoel diep vanbinnen bij deze plaat. Luister ter kennismaking naar de recente single The Fading en begrijp.

16 september 2019
Marc Alenus