Jelle Van Giel Group - The Journey

Hevhetia

Met 'The Journey' brengt jazzdrummer Jelle Van Giel de opvolger van het zowel door pers als publiek erg gesmaakte 'Songs For Everyone'. Het album reflecteert huwelijksgeluk, maar ook zijn ervaringen on the road. 

In zijn groep verenigt Van Giel (Krema Kawa, Shakara United, Eef Van Acker Quartet) een hele hoop jazztalent: tenorsaxofonist Bart Borremans, altsaxofonist Tom Bourgeois, trompettist Carlos Nardozza (die af en toe ook de flugelhorn bespeelt), gitarist Tim Finoulst, pianist Bram Weijters (check 'Feather' !) en tenslotte contrabassist Janos Bruneel. Een licht hertimmerde bezetting ten opzichte van de vorige plaat.

Van Giel is opnieuw componist van dienst, al is 'The Journey' een groepsplaat; eentje waarop de samenwerking en interactie volop mag schitteren. Naast compositie legt de muzikant zich ook toe op klankdesign, op het schrijven van songarrangementen en het overdragen van zijn kennis als leraar. Tot hiertoe leverde dat al schouderklopjes op van Jef Neve en John Ruocco, maar ook van Ari Hoenig en Stéphane Galland (Aka Moon).

De wondermooie hoes van Sébastien Gairaud trekt meteen de aandacht naar zich toe. Maar ook de muziek loont meer dan de moeite om te ontdekken. Want 'The Journey' - de titel liegt er niet om - gaat over dromen en reizen om nieuw, onontgonnen terrein te ontdekken.

De nadruk ligt op toegankelijke, goed in het oor liggende jazz. Het titelnummer start met stemmige pianomotiefjes, waarna ook blazers, bas, drums en gitaar erbij betrokken worden. Ietwat luchtig, maar gaandeweg wordt er ruimte gemaakt voor meer intieme solospots. Halfweg zijn er de verrassende wendingen op drums en mogen de blazers (en gitarist Finoulst) zich helemaal uitleven. Die ene track maakt gelijk al duidelijk dat elke muzikant wezenlijk bijdraagt.

In de intro van het poëtisch mooie Fuzz legt de groep zich toe op intieme subtiliteit en nuance. In de architectuur van de song zitten onder meer prachtig sluimerende gitaarsounds en is er aandacht voor vrijelijk gespeelde, melodische structuren. Tegelijk wordt er ook de nodige spanning opgebouwd, onder meer dankzij de stuwende bas.

Onderhuids voel je vooral emoties als geluk en levensvreugde. Lullabye For Nelle is dan ook aan Van Giels dochter opgedragen. Ook het genot van samen muziek te spelen met fantastische muzikanten en geestesgenoten is één van fundamenten van dit album. Ook al blijft het thuisfront zo belangrijk (Heading Home), toch is er altijd de verlokking om muziek te spelen (Just A Little Waltz) en verder te reizen (Bonito is de weerslag van een reis in Brazilië zoals Cape Good Hope op voorganger 'Songs For Everyone' een ode was aan het Afrikaanse continent).

Ten opzichte van 'Songs For Everyone' is het album diverser, rijker in sound (popmelodieën, maar even goed big band en groove); kleurrijker zelfs, zoals in het speelse Colorious. Dé grote aantrekkingskracht zit vooral in de groepsinzet, het samenspel. Van Giel & co gaan op reis en nemen mee... - drumroffel - u!