Jane Weaver - Flock

Fire Records

Welkom terug in de echte wereld, Jane Weaver.

De voorbije jaren was Jane Weaver enorm productief, maar sinds 'Modern Kosmology' (2017), het eerste album op Fire Records voor de Britse duizendpoot, dreef ze steeds verder de ruimte in. ‘Loops Of The Secret Society’ bevatte enkel ambient remixes van de twee vorige soloplaten en op ‘Fenella’, een herwerkte soundtrack voor een Hongaarse animatiefilm uit 1980, waren we haar helemaal kwijt.

Maar dan kwam The Revolution Of Super Visions. En daarop bleek Weaver plots geland op planeet Funk. Er zat nog altijd wel iets spacy in de bewerkte Prince-gitaren, maar al bij al leek ze terug met beide moonboots op de grond te staan. Was het niet die van de aarde, dan toch van één of andere naburige planeet, want met deze track, opener Heartlow en glamrocker Stages Of Phases kent deze plaat alvast een toegankelijke droomstart.

En ook de rest van ‘Flock’ laat een Weaver horen die de ruimtehelm aan de haak heeft gehangen. Hier en daar sijpelt er nog wel een echo door van de strapatsen uit de voorbij jaren zoals in het korte tussenspel Lux (dat komt ervan als je tien jaar lang in de armen van de synthesizer hebt gelegen). Lux is niet meer dan enig belgerinkel, een soundscape en wat ijle fluitklanken, maar verder is dit een zelfbewust, potig album.

Na uitstapjes naar folktronica, psychfolk, indierock en ambient, lijkt op ‘Flock’ alles op de plaats te vallen. De songs hebben onmiskenbaar een melodie, een vaak verrassend scherpe tekst, ontstuibare hooks en sappige grooves en toch draagt deze plaat een onmiskenbare Jane Weaver-handtekening.

Als voorbeeld nemen we het centrale nummer Modern Reputation, waarop Weavers ijle stem begeleid wordt door een Roland TB-303 bassynthesizer. Je moet goed luisteren, maar Weaver geeft daarop blijk van visie en een boodschap: “How many heartaches must we feel? / Want to smash the patriarchy, I’m tired of your industry… / We must invent some new ideas”, zo klinkt het. En meteen voegt ze de daad bij het woord.

Aan ideeën trouwens nooit gebrek bij Jane Weaver. Soms vindt ze die op onverwachte plekken. Op Sunset Dreams bijvoorbeeld weerklinkt een woestijnbluesgitaartje en een sample van Taxi A Helsinki, een onbekend nummer van de band Agence Tass van François Goethals, een man die, ondanks de Vlaamse naam, uit Lille (Frankrijk) blijkt te komen.

Eén keer gaat het mis. All The Things You Do is iets te steriel met een lome, kille beat en de trage, langgerekte zang van “la Weaver”, maar Pyramid Schemes, met opnieuw funky gitaartjes eronder, trekt de plaat nog een laatste keer op gang en trekt ons nog eens naar de dansvloer, waar we lekker onder de glitterbal blijven staan bij afsluiter Solarised. Dichter bij Robyn kwam Jane Weaver nog nooit!

Jane Weaver zal nooit tot de kudde behoren, maar met deze plaat zou ze wel eens de broodnodige hits kunnen scoren om ook op het tiende en de volgende albums weer lekker de eigen zin te blijven doen.