Jane Weaver - Modern Kosmology

Fire Records

Met wortels in de Britpop (Kill Laura) en jaren bij Bird Records, ontpopte Jane Weaver zich na zeven albums, waarvan de laatste twee al een zware elektronische inslag hadden, bij haar nieuwe label Fire Records als een krautrockvlinder die met flukse vleugelslag het Kanaal overvloog en verraste met een prima album waarin psychedelica en elektronica elkaar vinden.

‘Modern Kosmology’ start in een enge cocon die als een doelloos object door de ruimte lijkt te zoeven en de naam H>A>K kreeg, maar eens neergestort op aarde en opengebarsten, horen we een roodborstje en krijgen we de lieflijke track Did You See Butterflies. Meteen een eerste hoogtepunt met Jane Weaver in duet met zichzelf rondom een simpele basdreun, een eenvoudige gitaarriff en synthetische, sonische effecten.

Voor de titeltrack laat ze een Moog fluiten en haar drummer een jazzritme schuifelen terwijl ze zelf met zalvende stem haar metamorfose aankondigt met de woorden: “And now I’m changing my world.” En ja, in Slow Motion tooit ze zich in zelden gehoorde tonenpracht. Een speelgoedsynth zorgt voor een speels accentje, maar de zang is smachtend en doet denken aan Bat For Lashes. Toch is het vooral de melodie waar je onmiddellijk verliefd op wordt en die je de song eindeloos op repeat doet zetten.

Met Loops In The Secret Society pleegt Weaver een abrupte stijlbreuk. Plots zijn de synths zo goed als verdwenen en duikt ze diep in psychedelische gitaren. Iets wat ze later nog eens doet in Revenspoint dat niet toevallig een bijdrage bevat van ex-Can-zanger Malcolm Moony. Die was in zijn tijd ook niet vies van wat elektronische en andere experimenten.

Maar voor je aan Revenspoint toe bent, krijg je nog een paar hoogtepunten. The Architect valt op door de stuwende synths die in mooi contrast staan met de etherische zang van Weaver en met Valley keren we terug naar de vogeltjes van het begin en zingt Weaver weer zoals in Slow Motion. Het levert een heerlijke, zacht glooiende ballade op waarin pastorale strijkers opduiken.

Aan het eind van slotnummer I Wish lijkt Weaver weer de ruimte in te zoeven. Ze laat ons met open mond achter, wetende dat Weaver autodidact is en alles op deze plaat zelf schreef, inspeelde en produceerde. Bij Fire Records wrijven ze zich vast in de handen omdat ze deze goudklomp in handen kregen.