James McMurtry - The Horses And The Hounds
New West Records
Het is ondertussen al bijna zeven jaar geleden dat James McMurtry zijn laatste geesteskind boven het doopvond hield. Gedurende die periode heeft de Amerikaans meesterverteller niet stilgezeten. Hij plantte zaadjes die zich on the road hebben ontwikkeld tot prachtige songs. Met 'The Horses And The Hounds' bundelt hij nu deze verhalen op een vierde studioalbum en maakt hij tevens zijn debuut op het geweldige New West Records label. En dit allemaal onder het toezicht van de legendarische producer Ross Hogarth.
De appel valt niet ver van de boom, durft men wel eens beweren. In het geval van de familie McMurtry valt daar inderdaad iets over te zeggen. Vader Larry McMurtry was een romanschrijver. Een groot deel van zijn werk werd verfilmd en dat leverde hem maar liefst achtendertig Oscarnominaties op. James McMurtry is in de eerste plaats ook een briljant verhalensmid. Hij hanteert alleen een ander medium om ze tot leven te brengen. Zijn nummers zijn stuk voor stuk heel nauwkeurige observaties waarin zelfs het kleinste detail wordt belicht.
Het album opent met Canola Fields, een song die ons meevoert naar de eindeloze Amerikaanse prairie. We rijden de oneindige horizon tegemoet terwijl McMurtry herinneringen ophaalt aan een oude geliefde. Een perfect uitgebalanceerde gitaarsolo van David Grissom geeft de song net wat het nodig heeft zonder de aandacht van het verhaal te stelen. McMurtry mijmert over plaatsen die ondertussen niet meer bestaan. "We met up in Brooklyn before it went hipster". Emotie zit soms in een klein hoekje.
Jackie is een prachtige Americanasong. Ondersteund door een magistrale cello die sporadisch uit de donkere scheuren tevoorschijn komt om te schitteren. Het is duidelijk waarom veel artiesten McMurtry als belangrijke inspiratiebron naar voor schuiven. Fans van bijvoorbeeld het solowerk van Brian Fallon kunnen hier kennismaken met een artiest die aan de basis lag van deze unieke sound.
Op If It Don’t Bleed en The Horses And The Hounds drukt McMurtry even het gaspedaal in en brengt hij ons lekkere rocksongs. Vooral de slidegitaar zorgt voor mooie contrasten en voegt meer reliëf toe aan het muzikale landschap. De nummers hebben vlotte refreinen die snel blijven hangen.
Dat Ross Hogarth een toonaangevende producer is, mag naast meerdere Grammy Awards blijken uit de geweldige balans die alle nummers vertonen. De verhalende zang staat centraal, soms ondersteund door een kleine instrumentale toets maar nooit uit evenwicht. Als een ware chef bepaalt Hogarth de kruiding die elk gerecht krijgt zonder de oorspronkelijke smaak uit het oog te verliezen.
'The Horses And The Hounds' is het bewijs dat sommige verhalen tijd nodig hebben om te groeien. Het album is een combinatie van songs, die verhalen over de grote dingen des levens, gezien door de ogen van de kleine man. Elke luisterbeurt vallen er weer nieuwe details te ontdekken die de interpretatie een andere richting kunnen uitduwen. Elk klein detail krijgt op deze manier de aandacht die het verdient, zowel literair als muzikaal. McMurtry heeft er zes jaar over gedaan, maar indien de opvolger dezelfde kwaliteit uitademt als dit album, willen wij gerust opnieuw zes jaar wachten.