Irimias Timmerman - Verbeelding Zonder Verblijfsvergunning B

Fun Fact Rcords

De verbeelding zocht asiel in het hoofd van Irimias Timmerman en deed daar haar stille werk. Het resultaat is dit plaatje.

Ondertussen heeft zowat elk nummer van ‘Verbeelding Zonder Verblijfsvergunning B’ een videoclip gekregen en we hebben ze ongeveer ook allemaal al gedeeld. We luisterden en keken dan ook met grote oren en ogen naar wat Irimias Timmerman op plaat gooide.

Zijn werk is typisch Belgisch te noemen. Klein, slordig als onze ruimtelijke ordening en surrealistisch in de beste traditie van Magritte en Delvaux al schildert Timmerman met woorden, samples, een eenvoudig gitaartje en enkele bij elkaar geraapte instrumenten. Dat deed hij in zijn kelder- of zolderkamertje in Eizeringen, het dorp in het Pajottenland waar volgens Ratebeer.com het beste café ter wereld staat.

Het eerste resultaat, dit plaatje met acht nummers op, is speels inventief en uiterst charmant, ook al is er aan Timmerman geen groot zanger verloren. Hij klinkt als de nar die met de kloten van de koning rammelt zonder dat die dat doorheeft; als de ouder wordende man die met milde zelfspot in zijn herinneringen wroet. Hij klinkt als Fixkes op een lo-fi-dieet met niets dan fantasie in de muzikale spaghetti.  

“OK Let’s Go”. Met die woorden mag Counter-Strike 1.6 de plaat openen. Het nummer bruist van de leuke tekstvondsten en toont een vrolijke blik op Irimias, de adolescent. Verderop in de plaat wordt het beeld steeds duidelijker. In Zes In Een Chevrolet lijken we zelfs terug te keren tot in zijn vroege kindertijd. Ook Baby Bryan is doorspekt met al dan niet zelf gemaakt babygebrabbel.

Elders is het beeld troebel. DJ Drugsdealerpark lijkt ter plekke gebracht onder invloed van zware hallucinogenen. Snel de rook wegwaaien en duiken in het striemende Parasieten is de boodschap. Dit is de Irimias Timmerman die ons het liefst is: een moderne Uilenspiegel, een onbezorgde Robert of Bertrand, die zijn eigen ding doet, zijn schouders ophaalt en verder gaat; een slacker zoals men dat tegenwoordig noemt, al houdt Timmerman het zelf bij “een cowboy zonder paard of land” (Strandcowboy).

Valencia In Zomerkleuren, met zijn zeven minuten het langste nummer op de plaat, mag afsluiten. Ook hier is Timmerman nog eens in topvorm. "Charmant, een beetje extravagant, maar charmant", zou zijn Brusselse suikertante zeggen. Hij geeft ons zin om zelf in een aftands busje naar Spanje te tuffen en daar op een bolder in de haven de dingen aan te zien.

Fans van Jad Fair, Small Feet, Barbarisms of, dichter bij huis, Harĕhaas zullen aan dit kleinood net als wij veel plezier beleven. Is het kind in jou nog niet dood? Je kan het nagaan op Bandcamp of Spotify.