Il Tempio delle Clessidre - Il-ludere
Black Widow Records
Dit derde album laat horen waar deze Italianen thuishoren: aan de absolute top van de progressieve rock. Op ‘Il-ludere’ staan tien spannende songs. Il Tempio delle Clessidre is de ware erfgenaam van legendes als Banco en Museo Rosenbach. Beter dan dit wordt de rock progressivo Italiano – kortweg rpi – vandaag niet.
“In una canzona / Dallo stile rock progressive”, zingt Francesco Ciapica in Dentro la Mia Mente. Canzone betekent liedje; de nadruk ligt inderdaad op refrein en couplet. In hetzelfde nummer horen we misschien wel de beste, epische gitaarsolo van het afgelopen jaar. Dat er ook virtuoos gespeeld wordt, is dus dubbele winst.
IJzersterke songs, dat zijn zeker de instant-klassiekers La Parola Magica en Come Nelle Favole. Let op de geweldige strot van Ciapica, die hiermee de rechtmatige troonopvolger is van Stefano Galifi (Museo Rosenbach). De man kan zelfs gillen als Deep Purple's Ian Gillan! En luister in Come Nelle Favole naar die vocale harmonieën en Elisa Montaldo’s kleurrijke orkestraties; het maakt een zo al briljant nummer helemaal af.
Typisch is de dramatische stilte na driekwart van de song. De coda, die erop volgt, is des te krachtiger. De stijlfiguur duikt op in Come Nelle Favole, Spettro Del Palco en Manitou, maar haar timing is vlekkeloos. Nergens klinkt ze als een herhaalde formule.
Nieuw in de band en helemaal niet nieuw voor de progliefhebber is de Zweed Mattias Olsson (White Willow), die de laatste jaren als een troubadour rondtrekt en eerder met Ingranaggi della Valle in de Italo-prog opdook. Olsson blijkt de perfecte drummer voor ITDC. En in het semi-akoestische Manitou horen we hem ook als een begenadigd percussionist.
Niet op de vinylversie, maar wel op de cd staat bonustrack Gnaffé, een Montaldo-compositie en een barok stuk dat weggelopen lijkt uit een commedia dell’arte. Elisa Montaldo’s veelzijdigheid blijkt verder uit de door haar getekende puzzelcover, een grafische representatie van het concept ‘ludus’ (spel). Het spelplezier spat inderdaad van dit album, dat ook een erg slimme update is van de seventiesprogrock.