Ifsounds - MMXX

Melodic Revolution Records

Het artwork toont een klassiek beeldhouwwerk. En inderdaad, de muziek op ‘MMXX’ kan niet anders dan uit Italië komen. De uitvoerders noemen zichzelf Ifsounds, wat natuurlijk een verbetering is, vergeleken met de eerdere naam If. De band bestaat dertig jaar en het nieuwe, tiende album zal de liefhebbers van de jaren zeventig zeker bekoren.

 

Oorspronkelijk een covergroep evolueerde Ifsounds naar crossoverprog. Muziek houdt voor hen niet op aan de progressieve grens, maar speelt in hun geval haasje-over met pop, klassiek en jazz. Dit amalgaam wordt duidelijk in het vierentwintig minuten lange, in de moerstaal gezongen titelnummer.

Maar het is niet die mix die typisch Italiaans is. Wel de preoccupatie met de klassieke traditie die zich sinds de middeleeuwen op het Apennijnse schiereiland heeft ontwikkeld. Met name de zes (!) zangers zorgen in MMXX voor een meerstemmigheid die niet zou misstaan in een polyfoon werk uit de zestiende eeuw. Liefhebbers van de Franse groep Magma mogen hiervan dus akte nemen.

Daarmee is het meest complexe element van de muziek aangehaald, want MMXX bedient zich verder van de clichés uit de populaire muziek. De titelsong gaat dus alle kanten uit, maar het is erg mooi en vaardig gedaan. Alleen blijft de luisteraar nadien zitten met de vraag waartoe het allemaal bedoeld is.

Nummers als The Collector en Stendhal Syndrome klinken eerder middle-of-the-road met af en toe een Floydiaans synthesizertapijt ertussen geweven. Het slotnummer ‘MMXXII’ is ook niet meteen een terugkeer naar complexere zaken, maar serveert laidback jazzrock. En ja, ook dat doen ze goed, zoals het geïnspireerde keyboardspel en de woordloze sopraan.

‘MMXX’ past dus wel op een label als Melodic Revolution Records dat zich richt op toegankelijkere progrock. Het is niet zeker of de progressieve luisteraar hiermee gediend zal zijn, maar eerder de liefhebber van classic rock of zelfs fusion.

Dit album heeft ergo een probleem: voor welke doelgroep is het gemaakt? Het lijkt wel of de band een salomonsoordeel heeft geveld. De ene helft zal de progfan toekomen, de andere helft de rocker. Het valt te vrezen dat geen van beiden de plaat bovenaan het verlanglijstje zullen zetten. En dat is jammer, gezien het verdienstelijke werk van deze veteranen. In de seventies zou een elpee als deze zelfs een hit geweest kunnen zijn.