Idles - Ultra Mono
Partisan Records
Idles heeft er gelegen. De toonaangevende website Pitchfork geeft het derde album van de boze peperkoekenhartjes uit Bristol een schamele vijfenhalf op tien en probeert zo de band de finale doodschop te geven nadat de kritiek sinds ‘Joy As An Act Of Resistance’ opstak en aanzwol. Werd Idles een bedreiging of slaat die kritiek ergens op?
Ergens begrijpen we het wel. Joe Talbot trekt een grote muil open en etaleert over alles een mening, maar stelt zich zo ook bloot aan tegenstanders. Brexiteers, nationalisten, homohaters, zeg maar heel de alt-right-zwik moet niets anders verwachten dan een muilpeer van Idles. En dat terwijl de band eigenlijk pleit voor liefde, tederheid en verdraagzaamheid. Het is iets waar wel meer linksdenkenden mee kampen. Hoe verzoen je pacifisme met verzet? Ze willen zich naar eigen zeggen niet verlagen tot het niveau van extreem-rechts, maar als ze de kans krijgen, zouden ze maar wat graag de Dr. Martens in de edele delen van de aanhangers ervan planten.
Op ‘Ultra Mono’ ontkennen Talbot en de zijnen die tweespalt tussen verdraagzaamheid en opstandigheid niet, maar aanvaarden ze ook. “I am I”, klinkt het in Grounds en Mr. Motivator zelfbevestigend en een song als Kill Them With Kindness spreekt boekdelen. Je zal Idles moeten nemen zoals ze zijn of je anders maar tot andere bands moeten richten, als je houdt van furieuze punk.
En dat is wat je hier krijgt. 'Ultra Mono’ klinkt nog rauwer en compromislozer dan de twee voorgangers. Alleen de intro van Kill Them With Kindness en het existentiële, van twijfels zwangere Hymn kunnen als fijnzinnig gecatalogeerd worden. De rest is een spervuur van drums, bombardementen van basbommen en gitaren als vlammenwerpers. Alleen uit de teksten van Talbot blijkt hoe intellectueel hij wel is (iets wat hem door de vrienden van Sleaford Mods trouwens verweten wordt).
Pitchfork kraakte ‘Joy As An Act of Resistance’ ook al redelijk grondig af. De Amerikaanse muzieksite moet niets hebben van het ongepolijste van Idles en noemde hen eerder “oneerbiedig in plaats van relevant”. Maar de recensenten van die website hebben vast geen moeite gedaan om alle laagjes te ontdekken in de teksten. Talbot strooit met referenties, dubbele bodems en slimme humor. Je kan het oneens zijn met hem en zijn ideeën, maar je kan niet ontkennen dat hij zijn (muziek)geschiedenis kent of zichzelf niet is.
Wij vinden Idles vooral erg dapper en begrijpen hen dankzij songs als The Lover. Ze geven in een klimaat van verrechtsing een stem aan de minderheid, aan de ziekenfondsbrilletjesdragers die zelf te weinig ruggengraat hebben, aan de seuten, de vrouwen, de queer, de immigranten… Ook al zijn ze maar met vijven, ze lijken wel de Magnificent Seven die het hulpeloze dorpje komen redden. “This machines kills fascists”, kleefde Woody Guthrie ooit op zijn akoestische gitaar. Hij faalde. Idles kiest voor massavernietigingswapens. Hopelijk keren zij het tij wel.
IDLES stelt zonder tegenbericht de nieuwe plaat op 12 juni 2021 voor in een nu al uitverkochte Ancienne Belgique.