Idles - Brutalism

Eigen beheer

Dampende hoopjes mensen slepen zich richting uitgang, op zoek naar een plekje om op adem te komen; gescheurde kleren worden bestudeerd; blauwe plekken worden geteld; enkelen zoeken languit verkoeling op koude vloertegels. In de verte breekt een bierflesje, terwijl een hese stem om een aansteker vraagt. Het zijn taferelen na een optreden van Idles, een rauwe punkband uit Bristol. Daar hoort nu een knoert van een plaat bij, die dat spektakel belichaamt in dertien nummers.

Is Idles de band waar we in 2017 op zaten te wachten zonder het zelf te beseffen? Daar lijkt het toch op. Frontman Joe Talbot wordt zomaar gelinkt aan Johnny Rotten, Sid Vicious en Crass. Om in die voetsporen te treden, moet je voorzien zijn van een stel schouders die heel wat gewicht kunnen dragen. Maar de combinatie van stem, onderwerp en temperament is bij deze zanger zo authentiek dat de vergelijkingen haast vanzelf komen.

Andere gelijkenis die in deze tijden misschien meer steek houdt: die met Sleaford Mods. Op en top Brits, schoppend tegen alle schenen die ze tegenkomen en passioneel prekend over hedendaagse verwachtingen in het leven, maar dan driftiger. Als een briesende bulldog die aan een rammelende ketting de tanden laat zien. Blaffende honden bijten niet, zegt het spreekwoord. Maar in het geval van Idles komen we ze toch liever niet tegen.

‘Brutalism’, gezegend met heerlijke songtitels als Benzocaine en Stendhal Syndrome, is in de eerste plaats een opwindende en intense punkplaat. In het rond beukende baslijnen, marcherende drums en invretende gitaarrifs komen voorbij aan een snelheid waarbij knieschijven gebroken worden. Terwijl Talbot claustrofobisch buldert alsof hij opgesloten zit in een kast. Voor veel Britten ongetwijfeld een "sign of the times" momenteel.

Het album barst van sociaal scherpe en soms hilarische mantra’s, terwijl ze toch bijzonder grimmig aanvoelen. Daar heeft het keelgeluid van Talbot zeker een groot aandeel in, maar ook de teksten ruiken heel erg onfris. We geven je graag één tekstregel mee uit de geweldige single Mother. De rest mag je lekker zelf uitgraven: “Sexual violence doesn't start and end with rape / It starts in our books and behind our school gates / Men are scared women will laugh in their face / whereas women are scared it's their lives men will take.” Probeer daar maar eens over na te denken terwijl je hoofd ingebeukt wordt door scherpe gitaren en botte baspartijen.

Well Done is het meest toegankelijke nummer op de plaat en blijft in je hoofd steken als een vishaak onder je lip. 1049 Gotho is linkerrijvakmuziek: gashendel open en gaan. En zo staan er nog enkele op waarbij je best de flitsbakken in de gaten houdt. Mooi meegenomen: elk nummer bezit een uiterst infectieus refrein, dat perfect aanzet tot meebrullen. Verkeersagressie was nog nooit zo zichtbaar.

‘Brutalism’ is veruit het spannendste debuut van 2017. Het doet je bloed pompen, je kneukels wit uitslaan en je hersenen malen. En dat van een band die op haar publiek kotst en elkaars fluimen met open mond opvangt. Idles speelt dit jaar op Leffingeleuren. Er is nog plaats op de eerste rij.

Idles speelt zaterdag 9 september op Leffingeleuren.