Ian Clement - Drawing Daggers

Unday Records

Wat doet een frontman van een trio die het voelt jeuken om een soloplaat te maken? Die gaat er voor natuurlijk en… verzamelt dan binnen de kortste keren een heel leger muzikanten rond zich om vanuit het diepste van de Ardennen de wereld te gaan verkennen.

“Gather the tools, buckle the belt, assemble the men! It’s time to explore” klinkt het in de openingstrack. Duidelijker kan niet zeker? Ian Clement, zelf gewapend met twee dolken is er helemaal klaar voor. Klaar voor een tocht doorheen de krochten van zijn eigen ziel en muzikale sluipweggetjes die alles behalve platgetreden zijn.

Al van bij The Explorer  ontwijkt hij het vaarwater van Wallace Vanborn, maar bij The Hammer And The Nail wendt hij de steven plots nog verder af, een meanderende stroom op die leidt tot een avontuur met o.a. buisklokken, cello, trombone, viool en trompet. Nu ja, ook op The Explorer komen al vreemde klanken langs. Zelfs Harald Bauweraerts is van de partij op zijn draailier.

De twee singles klinken misschien al bekend in uw oren, maar die drijven ons nog verder weg van wat we van Clement gewoon zijn. Niet dat dat erg is, want de gitaarsolo (met  gretig gebruik van HOG) voegt echt iets toe aan Little Knife en Interview heeft een onweerstaanbaar bohemiengevoel meegekregen.

Dat Clement veel intiemer klinkt, is niet alleen te wijten aan het ruime en warm klinkende instrumentarium. In A Boy And A Man en The Great Escape graaft hij diep in zijn eigen ziel en draait hij zijn dolken onbevreesd in niet geheelde wonden.

Hoogtepunt van de plaat is Kissing The Claw dat zachtjes meandert, maar toch dreigend is als water bij een vollemaansnacht. Die vergelijking gaat wel vaker op en in zijn geheel past ze ook bij het hele album dat een vloeiend karakter heeft: het ene moment traag en diep, dan weer klaterend als een beekje in de Ardennen en af en toe zwaar op en neer deinend met rollende golven (Hidin’ en Healing Bell)

Ian Clement bewijst met zijn soloplaat dat een artiest op zijn best is als hij zijn instinct volgt. Dit keer doet hij het solo, maar misschien wijst zijn kompas volgende keer weer richting Wallace Vanborn. Soms zal hij verdwalen, maar zelfs dat kan een boeiende plaat opleveren. Eentje zoals deze bijvoorbeeld.