Holy Fuck - Deleter

Last Gang Records

We geven het toe: Na 'Latin' waren we hen even uit het oog verloren. Maar nu is Holy Fuck terug. Ook in onze oren.

En er is nogal wat veranderd sinds 'Latin'. Zang is bijvoorbeeld iets dat we – vergeef ons: we hebben het vorige album niet beluisterd – van hen nog niet gehoord hadden. En dan is het nog wel Alexis Taylor van Hot Chip, die we te horen krijgen in opener Luxe. Laten wij nu net niet de grootste fans zijn van diens Hot Chip wegens te zeemzoeterig, te glad. Maar hier klopt het. Hier vallen de stukjes in elkaar. De enigszins tegendraadse ritmes liggen haaks op de zachte stem van Taylor. Het resultaat is een nummer dat je kan blijven draaien.

Ook in Deleters hoor je een stem. Ook daar is er die paradox tussen de weggemoffelde vocals en de muziek met die heerlijke Chemical Brothers-baslijn en dat elektronische gehuppel. Angus Andrew van Liars leende zijn stem hieraan en evoceert, eens zijn hoofd uit dat kopkussen wordt gerukt, de koortjes van een disconummer. Twee nummers ver en we zijn al verkocht. God, wat zijn we blij dat Holy Fuck terug is.

De elektronica is de hele plaat lang mooi in verhouding met de analoge instrumenten op zowat alle songs. Tenminste, dat maken wij ervan. Maar wij zijn dan ook geen muzikanten. Laat dat duidelijk zijn. Eigenlijk laat de meeste dansmuziek ons redelijk koud, maar deze band heeft altijd de nodige barsten weten aan te brengen in dat front.

Ook Endless weet te bekoren. Opnieuw met mistige vocalen, die je voeten op hol doen slaan. Free Gloss is glad en wordt dat nog meer door de stem van Nicholas Allbrook van Pond. Het kan geen toeval zijn dat net dit nummer enige psychedelica in de aanslag brengt, maar dan op zijn Holy Fucks.

Moment heeft wel iets weg van LCD Soundsytem, een naam die ons wel vaker te binnen schoot bij het beluisteren van deze plaat. Het is een feit dat 'Deleter' meer naar dance dan naar rock neigt en ongetwijfeld valt dat niet bij iedereen in goede aarde. Maar dit alles klinkt gewoon verdomd aanstekelijk en je blijft de hele plaat lang geboeid. Wat zou je dan zeuren?

Tegelijkertijd is er dat rockaspect dat toch blijft heersen in een nummer als Near Mint. Of No Error, dat het aanvankelijke experiment koppelt aan conventionele tussenstukjes om dan de twee te laten versmelten tot iets geheel nieuws.

Holy Fuck kan het nog. Laat maar komen die shows. Heel benieuwd naar wat dat gaat geven. Dat ze de vloer al maar op vegen in Trix voor wanneer Holy Fuck daar op 24 april passeert.