High Vis - Guided Tour
Dais Records
Mwohaaa. Het Britse High Vis, inkorting van “High Visible Clothing”, een merk van fluohesjes voor werkmannen, wordt door Live Nation afgeschilderd als een “onversneden hardcore punkband”. Alsof je “punk” en “Live Nation” in eenzelfde zin zou mogen gebruiken (en of platenfirma Dais Records daarin mee zou mogen draaien). Nee dus!! Soit. We vergeven het Graham Sayle en zijn laddies. Want de derde langspeler ‘Guided Tour’ zou inderdaad wel eens de wereld kunnen veroveren dankzij de hulp van de nodige multinationals.
Ergens moet je sowieso inboeten aan geloofwaardigheid, als je de stem van de “working class” wilt zijn, maar tegelijkertijd internationaal op handen word gedragen en grote zalen (en kassa’s) doet vollopen. “I’m still, I’m still Jenny from the block [...] And I still got love for the streets”, dat soort toestanden.
Het antwoord van dit Britse kwintet? Je muziek breed en toegankelijk genoeg maken zodat veel mensen de boodschappen van onrechtvaardigheid en het hard geknok van de maatschappelijke onderlaag door de strot kunnen krijgen. En dat hoeft dus NIET op luid schreeuwerige en getormenteerde hardcore-manier te gebeuren, maar dat kan even goed in tragere rocksongs met een ietwat gloeiende, zelfs psychedelische onderlaag, waarin de vette slang-languageboodschappen des te scherper overkomen. Om maar te zeggen dat er in de elf songs van deze derde langspeler inderdaad wel de nodige punk en pit zit, maar dat echt niet los in je bakkes hoeft gesmakt te worden.
En dat is natuurlijk balanceren op een scheermes. De zogenaamde post-hardcore van High Vis houdt nog steeds vast aan half gesproken of gescandeerde teksten vol venijn, maar “I can’t shake it / and no one’s missing me” (Worth The Wait) wordt in zo’n bad vol psychedelische noiseblues gestoken dat je de hanenkam liever plat laat liggen.
Toch zit er zo’n onderhuidse intensiteit in deze muziek, dat je de live energie gewoonweg kan ruiken. Voor de echte oldskool helden – denk aan Hüsker Dü. Experimenteel, verrassend, maar ook vol doe-het-zelf punkspirit. Dat is inderdaad grotendeels Sayles verdienste. Want dit is echt wel een toonbeeld van een sterke frontmanband.
Mogen we trouwens weer een hete appel op het vuur gooien? Doe ons dan maar het lekker scherpe, gescandeerde Mob DLA met vlijmscherpe Helmet-jaren-negentig-uithalen en gitaarnoise-omkadering. Middenvinger of drie de lucht in. Shout out loud. En ach, laat ons het niet minder venijnige en uitgespuwde Mind’s A Lie niet vergeten tegen een achtergrond van Robyn-achtige Dancing On My Own softdancetunes?
We genieten dus best wel van ‘Guided Tour’, al is het even aanpassen na het gebalde, woeste en energieke verleden van High Vis. En dan is elf liedjes misschien ook extra ambitieus. Zeker als je dan ook nog teruggrijpt op zoiets als een fade-out in een nummer als Untethered. Waar zit de scherpte dan nog? Soit, High Vis heeft natuurlijk al een jaar of acht een eigen koers gevaren die – laten we eerlijk zijn – mijlenver afwijkt van de Live Nation-interpretatie van zoiets als hardcore. Maar in tijden van internationale turbulentie en van (muzikale) grenzen die al lang platgebombardeerd zijn, is dit wel blitse kost. “When you’re gone, you’re gone forever”, knalt de band nog even in je gezicht, wanneer ze na zo’n drie kwartier de zaal verlaten. En daar kunnen we niets tegen inbrengen.