Head On Stone - Stony Beds

Fons Records

Wie had gedacht dat het zusje van Agnes Obel bij Peuk zingt?

Niet echt, natuurlijk, maar Nele Janssen, die we kennen als de zangeres- gitariste met uit vitriool opgetrokken stembanden van Peuk laat op deze eerste soloplaat een heel andere kant van zichzelf horen onder het pseudoniem Head On Stone. Voor de fans is het geen verrassing, want reeds in 2020 bracht ze onder die naam een split-ep uit met Peuk en was ze te horen in de Puurr-sessies van Farrm. De twee nummers van die ep staan ook op deze plaat en Out, dat ze tijdens de genoemde sessie nog speelde, ook.

Maar wie dat moois destijds gemist heeft, zal verbaasd opkijken bij deze release waarbij het lijkt alsof Janssen helemaal alleen in een groot theater achter een piano kroop en haar hart uitstort in teksten die altijd intens, maar nooit melig zijn. Aan de rafels van haar stem hoor je dat dit niet het doordeweekse neo-klassiek geschoolde meisje is dat de ivoren toetsen streelt. Ze hamert niet op de toetsen zoals Tori Amos of Ann Pierlé dat wel eens doen om de pijn in de teksten extra te onderlijnen, maar gebruikt de pianoklanken eerder als balsem voor over de soms pijnlijk eerlijke teksten.

Zo gaat opener en focus track Tower over de strijd tegen haar innerlijke demonen en diepgewortelde twijfels, en At The Fire over de onnavolgbare gedachten die soms alle kanten opschieten. Af en toe lijkt ze nochtans ook wel vrede te vinden. In Mountainside bijvoorbeeld, het nummer waaraan de plaat de titel ontleende. En af en toe valt er zelfs humor te rapen. Zo start Ocean Pt.3 aanvankelijk heel lieflijk en rustig, maar wanneer Janssens dan toch begint te zingen, lijkt ze al een sixpack Cara pils naar binnen gewerkt te hebben op het strand. “I will kiss all of your fish”, zingt ze dan, terwijl de piano begint te klinken als een kermis zoals Billy Joel die ooit beschreef.

Maar dit is een uitzondering. Over het algemeen is de toon ingetogen. Alsof de pijn ondertussen niet meer prikt, maar zeurt, de wonden bijna geheeld zijn en al grotendeels aanvaard. Ze hebben een plekje gekregen in de muziek en als de klep van de piano dicht gaat, worden de demonen veilig opgeborgen, opgeblonken tot elf muzikale parels. Alleen zullen wij het deksel nog wel een aantal keren openen om ze nog eens te bewonderen.