Hater - Sincere

Fire Records

Sorry lieve Zweden, je kan ons echt niet charmeren met een bandnaam als Hater. Laat staan dat we in dit geval zweverige indiemuziek, droompop of shoegaze zullen verwachten. Maar kijk, wanneer de blonde Caroline Landahl sensueel “I’m yours, baby”, aan de micro toevertrouwt, valt onze übermannliche barrière toch al snel weg. Gelukkig maar, want de derde plaat van dit kwartet mag omwille van de lekkere sound en zwoele gitaarsongs toch zeker beluisterd worden.

Want weet je, bij de gedachte aan een femalefronted shoegazeband hebben wij twee handen vol referenties klaar, net als de persverantwoordelijke van Hater blijkbaar. En ja, dan staan we ook graag vooraan in onze favoriete obscure concertzaal, in close contact met de band. Zo dachten de verantwoordelijken van festivals als Eurosonic, Roskilde en SXSW en platenfirma Fire records er dus allicht ook over.

Er zit een soort van aanstekelijke ninetiesindievibe in deze plaat die je niet kan wegcijferen. Voor u, beste lezer, laten we toch even namen als Juliana Hatfield of The Sundays vallen. Dixit: onthullende, wat onsamenhangende teksten met (eigen)liefde als rode draad, een vrij scherpe, hoge stem die dof in de productie zit en vlotte gitaarmelodieën die af en toe iets meer durven rocken. Niets nieuws onder de zon dus. Meer nog, het is erg onduidelijk waarom Hater het nu beter zou moeten doen dan die honderden bandjes die hetzelfde brengen.

‘Sincere’ heeft echter een gezapige laziness die moeilijk weg te cijferen valt. Met downtempo ritmen en een holle gloed, met Caroline die soms schijnbaar lui, net naast de toon zingt en de hoogste noten erg voorzichtig streelt. Mogen we daarom Hater – ondanks die bandnaam – dus misschien een tikkeltje “braaf” noemen? Volmondig ja!  Met twee nieuwe leden in de rangen zou dit kwartet anno 2022 meer rocken en stevig klinken. Nu ja… op een dik vijf minuten lang Summer Turns To Heartburn na, dat met een luidruchtige gitaarsolo een lang, licht psychedelisch en groezelig instrumentaal stuk kent, vinden we daar niet veel van terug. Aan de andere kant: als we terugblikken op het vorige, lauwwarm wapenfeit ‘Siesta’ zet deze nieuwe plaat toch een stevige stap vooruit.

Laten we het er op houden dat Hater zo’n band is die je live lekker kan overrompelen en in de studio een leuke, melodieuze indieplaat weet te maken. Eentje met veel atmosferische momenten, aangename, herkenbare knipogen naar de jaren negentig, enkele hoekige structuren, maar vooral ook een heerlijk zwoele zang. Met veel liefs uit Malmö.