Hater - Siesta

Fire Records

Nee, dit Hater heeft niks te maken met het Hater van Soundgarden-bassist Ben Shepherd. Wie aldus bij deze band terechtgekomen is, kan meteen afhaken. Tenzij zij/hij openstaat voor flirtende, melancholische popsongs uit de Zweedse school.

Want dat Hater uit Zweden komt, is niet alleen af te leiden uit het gebrekkige Engels van zangeres Caroline Landahl. Ook is er de link met een band als The Cardigans. Tegelijkertijd ontkomen wij niet aan wat wij inschatten als de invloed van zeg maar The Sundays en Cowboy Junkies naast iets als pakweg Spain.

Allemaal goed en wel, maar Hater heeft hier dus wel mooi veertien – of laat ons zeggen twaalfenhalf – mooie popliedjes bij elkaar geschreven, die een zekere hang naar het verleden vertonen (zie de vorige paragraaf, al kan dat aan ons liggen), maar zeker niet retro te noemen zijn. Daarvoor zit er te veel afwisseling in dit plaatje.

Constanten op dit album zijn ongetwijfeld de typische ritmesectie met die lichtjes gezwollen basklank en de simpele, maar effectieve drums, gepaard met de hoge stem van Landahl. Liefhebbers van de betere popsong kunnen hier dan ook hun gading vinden.

Er is het onweerstaanbaar eenvoudige walsje dat het onnoembaar romantische From The Bottom Of Your Heart is. Dit is de perfecte start van een plaat die meermaals zal weten te verrassen. Met de mannenstem (van Måns Leonartsson?) krijg je bij It's So Easy meteen een heel andere vibe te slikken. En met I Wish I Gave You More Time Because I Love You wordt er een blazerssectie bijgehaald en krijg je nog eens een andere inkijk in het hart van deze band.

Perfect is het allemaal niet. De gitaar zit er al eens naast, al zou dat ook de bedoeling kunnen zijn. Feit is wel dat die onvolmaaktheid wordt aangedikt met het krakkemikkige Engels van Landahl, dat tegelijk zo charmant is.

Tot en met Things To Keep Up With heeft de band in elk nummer wel iets nieuws te vertellen of te tonen. Dat laatste nummer is trouwens niet eens anderhalve minuut lang, start met indringende, eentonige toetsen over een bas die als een zeurende hoofdpijn door het liedje blijft dwalen. Meer is er niet. En dat hoeft niet eens.

Dat de plaat dan lichtjes inzakt in de twee volgende nummers is eigenlijk niet eens het vermelden waard, want daarna wordt de draad gewoon terug opgepikt en krijg je een geslaagde bassolo voorgeschoteld in The Mornings om in All That Your Dreams Taught Me het nummer te laten evolueren van basic naar goed gevuld, van ingetogen naar overenthousiast.

“In the weekend we stay home”, klinkt het in afsluiter Weekend, maar niet als Hater speelt. Jammer genoeg moet je daarvoor in naar Luik op 27 oktober of net de grens over om hen een paar dagen eerder op het DDW-festival in Eindhoven te gaan bekijken.