Hanni El Khatib - Flight

Innovative Leisure

Flight

Een paar jaar was het moeilijk voor Hanni El Khatib. En dus liet hij de muziek even voor wat het was. Maar uiteindelijk begon het dan toch weer te kriebelen. En dus is de Palestijns-Filippijnse Amerikaan terug. Terug, maar wel helemaal anders. En dan bedoelen we: echt helemaal anders.

Want waar 'Savage Times' (2017) nog voortborduurde op de garagebluesrock van 'Moonlight' (2015), worden er met 'Flight' toch andere wolken doorkliefd. Dat heeft zo zijn redenen. Depressies en angstaanvallen zorgden ervoor dat muziek voor Hanni El Khatib even aan de kant moest. In de plaats daarvan legde hij zich toe op een ouwe voorliefde: design. Met een vriend ontwierp hij een reeks skateboards (nog zo'n oude hobby). Maar het bloed kruipt nu eenmaal waar het niet gaan kan. En de muziek sijpelde hem geleidelijk aan terug door de poriën. “I found peace / Peace in my mind”, zingt hij in afsluiter Peace.

Dat begon met experimenteren. En zoals dat dan gaat, durven de oude voorkeuren dan wel weer eens opduiken. Zoals hiphop, dat al bij de eerste tonen van de plaat – die nadrukkelijke bas – opduikt en nog verder in het ritme van opener Carry aanwezig blijft. Luister er ook Alive op na, waarin die voorkeur voor hiphop nog meer bovendrijft.

Maar hoewel dat ritme van die eerste song nog voortjakkert, is het gevoel bij Glassy meteen helemaal anders. Het is een zwoele, mysterieuze song, drijvend op een laag synths. Zo zitten er wel meer verrassingen in deze intrigerende plaat. Ook Stressy heeft diezelfde geile vibe, maar draagt die dan weer op een meer poppy manier uit.

Leader heeft iets tribaals, met veel percussie en de drijvende, synthetische beat. El Khatib gebruikt hier een speelse, bijna kinderlijke stem, die er perfect bij past. Verderop wordt het nummer aangekleed en ingevuld om uiteindelijk weer terug te vallen op de kale basbeat.

In Gem lijkt het haast r&b, die hij persifleert, inclusief de kirrende stemmetjes en de dwarsfluit (die trouwens elders ook nog terugkomt). Nu zijn wij helemaal geen fan van dit genre, maar zoals het hier werd gebracht – er wordt trouwens niet echt in gezongen – mag het, nee, moet het. Wel gezongen wordt er in How, dat hetzelfde gevoel heeft, maar door de zang toch weer helemaal anders klinkt. En in Flight krijgt dat vorige nummer nog eens een prachtig, extra verlengstuk.

Opvallend is dat El Khatib de songs met opzet gebald, kort, geconcentreerd wilde houden. Alsof hij zoveel mogelijk diversiteit in de plaat wilde stoppen, waarin hij trouwens met glans geslaagd is. De songs kregen trouwens ook allemaal één-woord-titels. Het gevoel moest overgebracht kunnen worden in één woord.

Lang geleden dat we nog zo'n waaier aan genres (soul, triphop, hiphop, pop, (garage)rock, ...) en muzikaal experiment (check het geniale Dumb en miskijk je niet op die titel) op dergelijke manier voorgeschoteld hebben gekregen. En waar er dan soms sprake is van een gebrek aan samenhang, schuift dit alles netjes in elkaar. Hanni El Khatib heeft, wat ons betreft, alvast één van de beste platen van dit jaar gemaakt.

13 mei 2020
Patrick Van Gestel