Hanni El Khatib - Moonlight

Innovative Leisure

Voor vele artiesten is het derde album een struikelblok. Voor de Palestijns-Filipijnse poprocker Hanni El Khatib is het dat uitdrukkelijk niet. De nog jonge muzikant heeft al heel wat watertjes doorzwommen: zo ontwierp hij vroeger skateboards en werkte hij even voor een reclamebureau alvorens een carrière als muzikant te beginnen. En dat doe hij met succes.

‘Moonlight’ (uit bij Innovative Leisure) is het resultaat van een proces waarbij toeval en experiment hand in hand met elkaar gaan. Naar eigen zeggen stelde El Khatib zich tijdens de opnames regelmatig de vraag: "Wat als…?". Voor de opnames van het nieuwe album opteerde El Khatib voor de kwaliteiten van producer Sonni DiPerri (o.m. Trent Reznor, Avey Tare,..) en de liefde was wederzijds. Veel vertrouwen in de studio dus en veel ruimte en tijd om te experimenteren. En dat merk je ook aan dit album.

De supercatchy titeltrack laat horen dat de eerdere samenwerking met Dan Auerbach (The Black Keys) zijn sporen heeft nagelaten. We horen een wat walsende blues met veel echo op de zang waardoor het nummer een retrofeel krijgt. En dat een raplegende als GZA hieraan meewerkte, duidt erop dat El Khatibs talenten in de muziekbusiness wel degelijk opvallen. Knap ook om te horen hoe hij diverse muzikale invloeden tot een erg radiovriendelijk geheel weet om te smeden.

In het verleidelijke Melt Me horen we invloeden van rauwe garagerock, terwijl hij met The Teeth en met All Black gevaarlijk dicht tegen het stonerrockgeluid van Queens Of Stone Age aanschurkt. Met Chasin’ jaagt hij cocktailachtige hiphopswing na zoals we die kennen van bij Fun Lovin’ Criminals.

Gaandeweg vertraagt het tempo. Zoals onder meer blijkt uit de lome pianoblues van Worship Song (No 2), dat deels gedragen wordt door stevig gitaarwerk, en het koele, traag openbloeiende Mexico. Het tempo wordt met de soulblues ‘Servant’ dan wel weer terug opgetrokken, het nummer blijkt met zijn wel erg voorspelbare gitaarriffs de zwakste schakel op het album. Het meer experimentele Home toont dan weer aan dat El Khatib blijft zoeken naar nieuwe invalshoeken en geluiden en illustreert zijn vakmanschap als songwriter.

Afsluiten doet El Khatib met het net geen volle zes minuten durende Two Brothers, een nummer waarin een wankele gitaarriff en El Khatibs aparte stem voluit lijken te gaan tot halfweg het nummer transformeert, er zelfs beats en violen aan te pas komen en het nummer uitgroeit tot een absoluut hoogtepunt.

Was het debuut ‘Will The Guns Come Out’ nog eentje dat te veel in de slaapkamer-met-gitaarsfeer zat en klonk de met Dan Auerbach (Black Keys) opgenomen opvolger ‘Head In The Dirt’ nog net iets te ondoordacht, dan horen we op dit derde, erg uiteenlopende album een meer volwassen Hanni El Khatib aan het werk.

Hanni El Khatib speelt op 17 maart in de Brusselse Botanique.